Felsefenin Gizlenmesi – Felsefe Üzerine Araştırmalar – Felsefenin Alanları Nelerdir? – Felsefe Nasıl İncelenir – Felsefe Alanında Ödev Yaptırma – Ödev Yaptırma Fiyatlar
Felsefenin Gizlenmesi
Akıl yalnızca bir kavramdır ve uçağı ve içinden geçen hareketleri tanımlamak için çok fakir bir kavramdır. Kısacası, ilk filozoflar kaosun üzerine gerilmiş bir elek gibi bir içkinlik düzlemi yerleştirenlerdir. Bu anlamda, din adamı, rahip olan bilgelerle tezat oluşturuyorlar, çünkü büyük bir despot tarafından veya diğerlerinden daha yüksek bir tanrı tarafından dışarıdan empoze edilen, her zaman aşkın bir düzenin kurumunu tasarlıyorlar, Eris’ten esinlenerek savaşlar peşinde koşuyorlar. Rekabet denemelerine önceden itiraz eden herhangi bir acı ve nefretin ötesine geçer.
Gökte ya da yeryüzünde aşkınlık, dikey Varlık, emperyal Devlet olduğu zaman, din vardır; ve her ne zaman içkinlik olsa da, her ne kadar acı ve rekabet alanı olarak işlev görse de Felsefe vardır (Yunan tiranlar buna bir itiraz oluşturmazlar, çünkü onlar, kendi arkadaşlarında göründüğü gibi içtenlikle dostluk toplumunun yanındadırlar. en vahşi, en şiddetli rekabet). Belki de felsefenin bu iki olası belirlemesi, Yunanca olarak derinlemesine bağlantılıdır.
Sadece arkadaşlar, putların temizlendiği bir zemin olarak bir içkinlik düzlemi belirleyebilir. Empedokles’te Aşk, Nefreti sarmalamadan kendine dönmese bile, kaosun (yanardağın) alt-geçişini ve bir tanrının süpertranscendansını gösteren negatif hale gelen bir hareket olarak düzlemi ortaya koyar. İlk filozoflar hâlâ rahiplere, hatta krallara benziyor olabilir. Bilge maskesini ödünç alıyorlar ve Nietzsche’nin dediği gibi, felsefe ilk aşamalarında nasıl kendini gizleyemezdi?
Kendini gizlemekten hiç vazgeçecek mi? Felsefenin kurulması, felsefe öncesi bir düzlemin ön varsayımı ile birleşirse, felsefe bir maske takarak bundan nasıl yararlanamaz? İlk filozofların, içinden biri Varlığa bir töz bahşettiği için Physis kadar belirleyici, diğeri ise düşünceye bir imge verdiği için Nous kadar belirleyici olan, sınırsız hareketlerin sürekli olarak iki taraftan geçtiği bir düzlem belirledikleri bir durum olarak kalır.
Niteliklerin hareketini mutlak bir ufkun, Apeiron veya Sınırsız’ın gücüyle, ama her zaman aynı düzlemde birleştirerek iki taraf arasında en katı şekilde ayrım yapan Anaximander’dır. Filozoflar muazzam bir bilgelik saptırması gerçekleştirirler; onu saf içkinliğin hizmetine koyarlar. Şecere yerine jeoloji koyarlar.
islam felsefesinin, diğer adı
islam felsefesi 11. sınıf
İslâm felsefesinin diğer adı
Edebiyat ve felsefe
İslam felsefesi konusu
İslam felsefesi filozofların görüşleri
İslam felsefesi Bilim
Edebiyat felsefe Kitapları
ÖRNEK 3
Tüm felsefe tarihi, bir içkinlik düzleminin oluşturulması açısından sunulabilir mi? Varlığın özünde ısrar eden fizyoterapistler, o zaman düşünce imgesi üzerinde ısrar eden noologlardan ayırt edilirler. Ancak kısa sürede bir kafa karışıklığı riski doğar: Varlığın bu özü veya bu düşünce imgesinin içkinlik düzleminin kendisi tarafından oluşturulmasından ziyade, içkinlik bir “datif”, Madde veya Zihin gibi bir şeyle ilişkili olacaktır. Bu Platon ve halefleriyle netleşir.
Bir-Bir’i oluşturan içkinlik düzlemi yerine, içkinlik Bir’e “içkindir, öyle ki bu sefer aşkın olan bir başka Bir, içkinliğin uzatıldığı veya ona atfedildiği şeyin üzerine bindirilir: neo -Plato nistlerinin formülü her zaman Bir’in Ötesinde Bir olacaktır.
Her zaman içkinlik bir şeye “içkin” olarak yorumlandığında, bir düzlem ve kavram karmaşası ortaya çıkar, böylece kavram aşkın bir evrensel olur ve düzlem, kavramda bir nitelik haline gelir. Bu şekilde yanlış anlaşıldığında, içkinlik düzlemi aşkın olanı yeniden canlandırır: bu, her şeyden önce aşkın birliğe atfedilen şeye şimdi yalnızca ikincil bir şekilde sahip olan basit bir fenomen alanıdır.
Hıristiyan felsefesiyle daha da kötüleşiyor. İçkinlik varsayımı, saf felsefi kuruluş olarak kalır, ancak aynı zamanda yalnızca çok küçük dozlarda tolere edilir; o, ortaya çıkan ve her şeyden önce yaratıcı aşkınlığın talepleri tarafından sıkı bir şekilde kontrol edilir ve çerçevelenir. İşlerini ve bazen hayatlarını riske atan tüm filozoflar, dünyaya ve zihne enjekte ettikleri içkinlik dozunun, içkinliğin yalnızca ikincil olarak atfedilmesi gereken bir Tanrı’nın aşkınlığını tehlikeye atmadığını kanıtlamalıdır (Cusa’lı Nicholas, Eckhart, Bruno) .
Dini otorite, yakınlığın yalnızca yerel olarak veya orta düzeyde tolere edilmesini ister, biraz da suyun her seviyeye kısa bir süreliğine nüfuz edebileceği teraslı bir çeşme gibi, ancak daha yüksek bir kaynaktan gelip aşağıya düşmesi koşuluyla (aşma ve aşma, Wahl’ın dediği gibi). İçkinliğin tüm felsefenin yakıcı sorunu olduğu söylenebilir, çünkü felsefenin yüzleşmesi gereken tüm tehlikeleri, tüm mahkum milletleri, zulümleri ve maruz kaldığı inkarları üstlenir.
Bu, en azından bizi içkinlik sorununun soyut olmadığına ya da yalnızca teorik olmadığına ikna ediyor. İçkinliğin neden bu kadar tehlikeli olduğu hemen belli değil, ama öyledir. Bilgeleri ve tanrıları yutar. Filozofu ayıran, içkinlik veya ateşin oynadığı roldür. İçkinlik yalnızca kendisine içkindir ve sonuç olarak her şeyi yakalar, Hepsi Bir’i içine alır ve içkin olabileceği hiçbir şey kalmaz. Her durumda, içkinlik Bir Şeye içkin olarak yorumlandığında, bu Bir Şey’in aşkın olanı yeniden tanıttığından emin olabiliriz.
Descartes ile başlayıp, sonra Kant ve Hus ser! İle başlayan cogito, yakınlık düzlemini bir bilinç alanı olarak ele almayı mümkün kılar. İçkinliğin saf bir bilince, düşünen bir özneye içkin olduğu varsayılır. Kant, bu özneyi transandant değil aşkınsal olarak adlandıracaktır, çünkü bu, hiçbir şeyin, dışın olduğu kadar içsel olanın da kaçamadığı tüm olası deneyimin içkinlik alanının konusudur.
Kant, sentezin herhangi bir aşkın kullanımına itiraz eder, ancak sentezin konusuna yeni, öznel birlik olarak içkinliği atfeder. Hatta özneye içkin alanın “ufku” yapmak için aşkın Fikirleri ifşa etme lüksüne bile izin verebilir.
Ancak, bunu yaparken Kant, aşkınlığı kurtarmanın modern yolunu ele alır: Bu artık bir Şeyin veya her şeyden daha yüksek olan Bir’in (tefekkür) aşkınlığı değil, içkinlik alanının yalnızca böyle bir özneyi zorunlu olarak kendisine temsil eden bir benliğe ait olmakla atfedilir (yansıma). Hiç kimseye ait olmayan Yunan dünyası, giderek Hıristiyan bilincinin malı haline geliyor.
diğer adı Edebiyat felsefe Kitapları Edebiyat ve felsefe islam felsefesi 11. sınıf İslam felsefesi Bilim İslam felsefesi filozofların görüşleri İslam felsefesi konusu islam felsefesinin İslâm felsefesinin diğer adı
Son yorumlar