Türk Şairlerinin Dilleri – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Türk Şairlerinin Dilleri
Şairlerin biyografisini yazan Âşık Çelebi’nin bize bildirdiğine göre Doğu Anadolu’da Dûlkadir şehzadesi Ali Bey b. Şehsuvār adından belli bir Şükrī’dir. Osmanlı Padişahı I. Selim (1512-1520) tahta çıkınca Şükrî ona hizmete girmesini rica etti.
Tüm bu zeka armağanlarına rağmen, bilimin ona hiçbir kâr getirmediğini söylemeye devam ediyor. Sadece şiir aracılığıyla kendine bir isim yaptı. Bu nedenle padişah ne emrederse onun hakkında şiir yazmaya hazırdır. Osmanlı Āşıq Çelebi’nin, Şükrî’nin o dönemde hâlâ yazdığı Āzerî Türkçesi2 unsuruyla birlikte sunduğu bu sade şiir, aslında müellifine Osmanlı taşra idaresinde yüksek bir mevki ve sarayda bir güven makamı kazandırmıştır.
Şükrī’nin talebi, Türkçe, Farsça, Arapça, Kürtçe ve Ermenice’nin normal olduğu ve yalnızca “Hint”in olağandışı olarak öne çıktığı Osmanlı çok dilliliğinin bir olasılığının iyi bir örneğini sunar. Türk şairlerinin 14. yüzyıldan 16. yüzyıla kadar, yani Türkçe ve Türkçe konuşan hanedanların Yakın Doğu’yu Küçük Asya’dan, Mezopotamya’dan ve Suriye/Mısır’dan İran genelinde yönettiği bir dönemde, Türk şairlerinin kullandığı “üç dil”i duymaya alışkınız. plato, Batı Orta Asya’ya kadar uzanmış ve birbirleriyle çeşitli temas biçimlerini sürdürmüştür.
O dünyada “yetiştirilmiş” olmak, pratikte iki dilli veya çok dilli olmakla eş anlamlıydı. Eğitimlilerin zahmetsizce iletişim kurma yeteneği etkileyiciydi. Yolculuklarda ve savaş sırasında komutanlara eşlik ederken yerel halkla fikir alışverişinde bulunma fırsatı buldular.
Padişahın tuğrası (nīşāncı) için Osmanlı hükümet sekreteri Celālzāde Musafā, Temmuz 1534’te Osmanlı ordusuyla Tebriz’deyken, sohbet ederken bazı üst düzey yerel din bilginlerine dönemiyle ilgili bir tarih çalışmasından alıntılar sundu (örn. Sultan Süleyman devrini Türkçe olarak kaleme almış ve bunun karşılığında kitabına dahil ettiği Farsça övgü dizelerini almanın mutluluğunu yaşamıştır.
O zamanın Arap olmayan yazarlarından sayısız örnek verilebilir; bunların arasında, belirli konuları Arapça yazan pek çok Türk ve Farsça yazan Fars olmayanlardan örnekler verilebilir. Türk olmayanların Türkçe yazan tersi durum ise kuşkusuz daha az yaygın olmakla birlikte gösterilebilir. Burada çok sayıda faktör rol oynar, özellikle kültürel hakimiyet ve bireyin bir dile hakim olmasının ve onu kullanmanın faydasını sağlar.
Ortaçağ ve Rönesans’ta Latince’nin uluslararası kullanımda olduğu Hıristiyan Avrupa’da olduğu gibi, bireysel yazarları fikirlerini halka iletmek için ana dillerinden başka bir dil kullanmaya iten nedenler her zaman vardı.
Dini ve bilimsel amaçlarla, üç İslam dilinin sıralamasında, nihai olarak dine dayalı olarak ilk sırada yer alan Arapça’yı kullanmak yaygın bir uygulamaydı. Arapça, vahiy dili ve Peygamber’den gelen hadisler olmasının yanı sıra, bilimsel konuları işlemek için vazgeçilmez bir kelime dağarcığına sahipti.
Burada, yerleşik disiplinlerdeki yazarlar tarafından medrese eğitiminin mümkün kıldığı “klasik” bir formda kullanılan, ancak kaçınılmaz olarak bir yazarın ana dilinden belirli bir müdahaleye yenik düşen Orta Arapça’dan bahsediyoruz. Usta olan kişiye hatırı sayılır bir prestij kazandırdı.
Osmanlı mahkemesinden bir örnek bu noktayı göstermektedir. İranlı din âlimi ve tabip Kazvînî, tıbbî açıklamalarını Arapça olarak sunduğu zarafetle, “Arap belâgat adamlarının en doğrusu İbn Nübâtâ’nın nasıl göründüğünü gören Babıali tabiplerini hayrete düşürdü.
Türk şairler
Türk şairler listesi
Dini şairler
En ünlü şairler
13. yy şairleri
Halk şairleri Kimlerdir
Türk şairler ve şiirleri
Halk Edebiyatı şairleri ve Eserleri tablo
Türklerin Hanefi fıkıh mezhebine mensup olmaları ölçüsünde, prensipte onların dilleri de, son tahlilde, Arapça bilmeyen bir müminin namaz ibadetinin de aynı şekilde olduğu hükmünden yararlanmış olabilir. Farsça’da geçerlidir.
Ancak, nihayetinde Kur’an’ın çevrilemez karakteri meselesine geri dönen bu uzun süredir devam eden ihtilafla ilgili olarak, Sünnî kelamcılar çoğunlukla, Arapça’ya hakim olmayan müminin, din ile kolayca çatışabileceği görüşündeydiler. yasa. Bu konuda uyarıldıktan sonra, Akkoyunlu hükümdarı Uzun Hasan (hükümdarlığı 1453-1478) bir keresinde, dini düşüncelerinin Arapça değil de muhtemelen Türkçe yazılmış olduğu bazı sayfaları yıkamak zorunda hissetti.
14. yüzyılın Osmanlı öncesi Türk Anadolusu Anadolu’sunda Türkçenin sadece “dış” ilimler için değil, aynı zamanda dinî-ahlâkî amaçlar için de özgürce ve çekincesiz olarak kullanılabileceği görülürken, 16. yüzyılda iki büyük Osmanlı din âlimi, caydırıcı olmaya çalıştı. Arapça olmayan, yani Farsça ve özellikle Türkçenin İslami ritüel uygulamalarında kullanılması.
Farsça, İslam dilleri hiyerarşisinde ikinci sırayı kazanmıştı, ancak aşağıdaki düşmanca hadisin tanıklık ettiği gibi, mücadelesiz değil: “Allah’ın en nefret ettiği dil Farsçadır, şeytanların dili Huzî’dir, cehennemliklerin dilidir.
Çoğunlukla Arapça yazan ansiklopedici Şaşköprüzâde Ahmed Efendi, açık bir şekilde buna atıfta bulunarak, vaizleri vaazlarında Farsça olan ve Arapça olmayan (ki bununla açıkça Türkçeyi kastetmiştir) kullanmamaları konusunda uyarmıştır.
Müftü Kemalpaşazâde’nin küçük bir metinde Farsçayı dini argümanlarla övdüğü doğrudur, ancak bu onun gidebileceği kadar ileri gitmiştir; ritüel uygulama için başka bir dilin kullanılmasına izin vermezdi. Her ikisi de kendi yerel dillerinin kontrolsüz ilerlemesini engellemeye çalıştı ve kesinlikle din alimlerinin dili olarak Arapça adına endişe duyuyorlardı.
“İnsanların ve meleklerin müftüsü” olarak anılan Kemalpaşazâde’nin aklında, çok özel bazı “cehennem ehli”ne, yani kendisinin fiilen sapkınlıkla suçladığı Safevilere yönelik bir saldırı daha vardı.
İkincisi, dini propagandaları için gerçekten de yerel dilleri kullandı; Anadolu ve Azeri müritleri arasında sadece Türkçe değil, aynı zamanda İranlı müritleri arasında da Farsçadır. Türkçe, Tacik ve Kürtçe konuşanlar arasında Arapça eksikliğinin önemli olmadığını söyleyen, kalp Rab’bin Arapça dilini anladığı sürece, tarikatlarının kurucusu Şeyh Safi’yi otorite olarak aldılar.
Burada din-siyasi mücadeleye dil getirildiği kadarıyla, bu durumda Osmanlı tarafının aslında kendi dilinin tanıtımını ileri sürmediğini belirtmek gerekir. Artık büyük bir İslami güç haline gelen Osmanlılar, eşit ölçüde Arapça’yı İslami ritüel ve teolojinin dili, Farsça’yı şiirin saygın dili olarak teşvik ederken, kendi Osmanlı Türkçesi geniş Osmanlı bürokrasisinin resmi dili haline geldi.
13. yy şairleri Dini şairler En ünlü şairler Halk Edebiyatı şairleri ve Eserleri tablo Halk şairleri Kimlerdir Türk şairler Türk şairler listesi Türk şairler ve şiirleri
Son yorumlar