YENİ ZELANDA VE PASİFİK EDEBİYATI – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
YENİ ZELANDA VE PASİFİK EDEBİYATI
Virginia Woolf’un tepkilerinin geri tepme, hakaret, küçümseyici kabullenme dizisi, birçok yönden, biri dik boyunlu, diğeri küstahça düğmelerini açmamış olan metropol ve sömürge kültürleri arasındaki tipik temasın tipik bir örneğidir. Ancak Avrupa’nın kendisini merkez, dünyanın geri kalanını da periferi olarak görme alışkanlığı, genellikle sömürge kültürünün kendisi tarafından emilir.
Allen Curnow, The Penguin Book of New Zealand Verse’in çok tartışılan Girişinde, Katherine Mansfield’ı “ülkesi için utanç gibi bir şeyle” suçladı. Stanislaw Wyspianski’ye şiirindeki “Ben, kanımda öncünün lekesi olan bir kadın” dizesine atıfta bulunuyordu. Ancak sömürgeleştirilmiş ve acı çeken bir ulusun oyun yazarı-yurtseverine “Dünyanın diğer tarafından” (şiirin açılışı) bu satırlar gururludur, utanç verici değildir.
Şiir, Yeni Zelanda ve Polonya arasında küçümseyici bir karşıtlık geliştirmeye devam etse de (“Halkımın uğraşacak hiçbir şeyi yoktu… Hayaletler ve görünmeyen varlıklar hakkında ne bilirlerdi”), konuşmacı Wyspianski ile özdeşleşebilir çünkü onun bir sömürgeci ve bir kadın olarak ötekiliği.
‘Leke’ bir ayrım işaretidir, gençlik gücünün ve kanunsuzluğun (ucuz parfümün yanı sıra) kaynağıdır. Curnow’un hissettiği utanç (“Yeni Zelandalı bir eleştirmen, bunun imalarını örtbas etmeye çalışmamalıdır), ana kültürün küçümsenmesine Mansfield’den daha az alışmış bir bakanın gözündedir.
Yirminci yüzyılın sonlarına ait bir okumanın utanç yerine gururun yerini alabileceğine, Mansfield’ın orijinal anlamını geri kazanabileceğine inanıyorum, Yeni Zelanda edebiyatında ve eleştirisinde son otuz yılda meydana gelen değişimlerin bir göstergesidir ve bu değişimin amacı bu olacaktır.
Yeni Zelanda’daki edebi eleştirel tartışma, düzyazı kurgu veya dramadan ziyade şiire odaklandı. Bunun bir nedeni, şiirin kolayca antolojilerde toplanması ve Yeni Zelanda’da bir şiir antolojisinin yayınlanması her zaman önemli bir kültürel olay, editörün giriş şeklinde törenle açılışını gerektiren ulusal bir anıt olmuştur.
Allen Curnow’un 1960 Penguen Girişi, muhtemelen tanıttığı şiirden daha fazla okundu ve tartışıldı. Daha yakın zamanlarda, Ian Wedde’nin, ipuçlarının çoğunu, ne kadar eleştirel olursa olsun, Curnow’unkinden alan bir makale olan 1985 Penguin Book of New Zealand Verse’e Giriş hakkında ciddi tartışmalar oldu.
En önemlisi, her iki Giriş de dilin temel sorununu tartışır; ‘ne diyoruz?’ değil, ‘nasıl söyleriz?’ Sömürge sonrası yazının merkezi meselesi olan kimlik, eninde sonunda dilde bulunmalıdır.
Curnow’un Giriş’i, 1930’larda Curnow’un kendisinin, A.R.D.Fairburn, Denis Glover ve çağdaşlarının yazılarıyla başlayan farklı bir ulusal kültür yaratma girişiminin doruk noktası olarak genellikle bundan farklı bir şekilde okunmuştur.
Genç Yeni Zelanda şairlerine “bu “isimsiz yerli tepeleri” isimlendirmeye yönelik son daveti, Curnow’un kendi nesli tarafından tamamlanmamış bir ulusal bilinci tanımlama görevini tamamlama çağrısı olarak alınmıştır.
Yabancı romanlar listesi
En iyi Yabancı romanlar
Yabancı roman yazarları
Yabancı kitap İsimleri ve anlamları
Yabancı yazarların Kitapları
En iyi Yabancı roman yazarları
Ünlü Yabancı roman yazarları ve eserleri
Yabancı Roman yazarı
C.K.Stead, bu geleneği “Yeni Zelanda göndergesi” takıntısı ve bir şiirin konusu ile dili arasındaki anti-Modernist ayrımı nedeniyle eleştirmiştir. Curnow’un Girişinden on yıl sonra, bu genç şairlerden biri olan Murray Edmond, Curnow’un davetini reddetmiş, bunun yerine “tepeleri adlandırmak ve ulusal bir bilinç tanımlamak yerine şiirsel bir yapı inşa etmenin zamanının geldiğini” ilan etmişti.
Ancak günümüzden manzara biraz farklı görünüyor. Curnow’un milliyetçiliği huzursuz, değişken bir yapı gibi görünüyor. Denemesi “Yeni Zelanda göndergesi”ne inkar edilemez bir şekilde takıntılı olsa da, bundan kaçma ihtiyacına da aynı derecede takıntılı görünüyor (“bu şarkılardan herhangi birinin haber olması, yerli, yerli, tecrit edilmiş olanın üzerine eğilerek değil).
Argüman, ‘anlamsal sorunlara’, bu şarkıları haberlerden çok neyin yeni yaptığına gelinceye kadar bükülür ve döner.
Argümanın bu kısmı az gelişmiştir, ancak Curnow’un o zamanlar tartışmalı olan Kendrick Smithyman’ı James K.Baxter’a tercih etmesinin ve kişisel konuşmaya yönelik ulusal bir güvensizliğin kişisel konuşma üzerinde kısıtlayıcı bir etkisi olduğunu öne sürdüğü pasajın merkezinde yer alır. Yeni Zelanda’da şiirsel bir sesin gelişimi konusunda önemlidir.
O halde, “onlara tepeler adını ver” şeklindeki ünlü çağrı, sömürge ilişkisi terimleri içinde tanımlanan öz-bilinçli bir ulusal edebiyat için olduğu kadar poetika için de bir çağrıdır.
C.K.Stead’in makalesi, Curnow’un ulusal ve kültürel kimlikle ilgili kaygısını tamamen ortadan kaldırır ve dil hakkındaki argümanı geliştirir. Stead’in şiiri bir araçtan çok yaratıcı bir eylem olarak ve poetik dili bir fikrin hizmetçisi olmaktan çok bir sanatın malzemesi olarak gören modernist poetikayı tercih etmesi, modern Amerikan etkilerinin yeni bir çağda egemen olduğu on yılı takip etti.
1969’da Freed dergisini kuran şairlere atıfta bulunur (Alan Brunton, Murray Edmond, Russell Haley, David Mitchell, Ian Wedde) ve onların daha açık ve doğal biçimleri geliştirmeleri için büyüklerine, örneğin Curnow ve Baxter’a yardım ettiklerini öne sürer. Bu iki büyük şahsiyetin sonraki çalışmalarının karakteristik konuşma kalıpları yer alır.
Ian Wedde için 1960’larda ve 1970’lerde şiir dili, hiyerarşiden demotik olana kaymıştır. Hiyeratik ile, “kültürel ve tarihsel sürekliliği vurgulayan “yüksek” bir sosyal eşiğe sahip, seçilmiş kodlanmış olarak alınan dil” anlamına gelir.
Demotik ise, dili konuşulan bir temelle, uyarlanabilir ve keşfedici kodlarla, kültürel hareketliliği ve dolaysızlığı vurgulayan daha kapsayıcı bir “düşük” sosyal eşiği tanımlar.
Bu ikinci Penguen Yeni Zelanda Şiir Kitabı zamanında, yerlilik hemen hemen sorgusuz sualsiz kabul ediliyor: ‘uzaktan bir yaşam destek kantini taşımak zorunda olduğunuz bir sınırda faaliyet gösteren şairlerin çok az misyoner duygusu kaldı.
Wedde için Yeni Zelanda şiirinin dili sonunda iklime alıştı. Artık rahatlayabilir, sonunda kültürel hedeflerden ve ‘iyi’ İngilizcenin taklit etkisinden kurtulabilir.
Yeni Zelanda’da şiir dili, milliyetçiliğin ve kültürel yabancılaşmanın ötesine geçerek, dünyayla ‘istekli’ değil, ‘içten tanıdık’ bir ilişki kurmuştur. Wedde bunu “mekanda tamamlama” olarak adlandırır. Sadece dili ve dünyayı birbirleriyle sıkı bir ilişkiye sokmakla kalmaz, aynı zamanda eşit şartlarda alıp verebilen kendine güvenen, açık bir kültürün önkoşuludur.
En iyi Yabancı roman yazarları En iyi Yabancı romanlar Ünlü Yabancı roman yazarları ve eserleri Yabancı kitap İsimleri ve anlamları Yabancı Roman yazarı Yabancı roman yazarları Yabancı romanlar listesi Yabancı yazarların Kitapları
Son yorumlar