Entelektüel Kargaşa – Sosyoloji Ödevi Yaptırma – Sosyoloji Ödevi Fiyatları – Sosyoloji Alanı Ödevleri – Sosyoloji Tez Ödevi Yaptırma

Entelektüel Kargaşa

Sosyoloji, baştan çıkarıcıdır, ancak geçmişe dönük olarak kendi ilerlemiş bilgeliğini iddia etmek, tıpkı bu hızlı ilerleyen olayların içinde kilitli olanları kafa karışıklığından suçlamak adaletsiz ve aydınlatıcı olmayacağı gibi, sahtekâr ve yanıltıcı olur.

Şanlı otuz ” un yaklaşan sonu (savaş sonrası otuz yıl, sadece ayakta kaldıkları koşulların sona ermesinden sonra ve ancak sona erdiği açıkça görüldüğünde böyle adlandırıldı) tanıdık dünyayı bir kenara attı ve o dünyanın inceleme ve açıklamasının test edilmiş araçları işe yaramaz.

Önsezilerin ve tahminlerin zamanı gelmişti; Ortodokslar kendilerini daha derin çukurlara kazarken, yerde kalınlaşan sapkınlıklar cesaret ve küstahlık içinde kazandılar, ancak hiçbir yerde uzlaşmaya yaklaşamadılar.

Dolayısıyla, entelektüel kargaşanın kaynağına açıkça işaret edilen ya da üstü örtülmüş olan, ilk başta entelektüel solda “hareket” ten artan bir ayrılık ve iletişimin bozulması olarak deneyimlenen, tarihsel ajanın görünürde ortadan kaybolmasıydı.

Az önce özetlediğiniz sürecin ardından, akademisyenlerin ve entelektüellerin “jargon ateş duvarı” olarak adlandırılabilecek şeyin arkasında kendi dünyalarına çekildikleri iddia edilebilir. Güvenlik duvarı, yaşanmış deneyime söyleyecek çok az şeyleri olsa veya hiçbir şeyi olmasa bile teorilerin geçerli kalmasını sağladı. Bunu nasıl görüyorsunuz?

Teorik olarak kusursuz varsayımlar ve tahminler olaylar tarafından birer birer çürütüldüğünden, entelektüel çevreler sanki Michel Foucault’nun “belirli entelektüeller” döneminin gelişini açıklamasına itaat ediyormuş gibi, her zamankinden daha şevkli ve dikkat çekici bir şekilde kendine gönderme yapan ilgi ve arayışlara yöneldi.

Entelektüel ne demek
Türk entelektüeller
Entelektüel Kime Denir
Entelektüel erkek ne demek
Entelektüel ne demek felsefe
Entelektüel ne demek TDK
Entelektüel anlamı
Entel ne Demek

“Spesifik” veya “özelleşmiş” entelektüel kavramının bir tezattan başka bir şey olup olamayacağı elbette ki, şimdi olduğu gibi, tartışmalı bir soruydu.

Ancak, ‘entelektüel’ teriminin uygulanmasının, yalnızca maaşları üzerinde art arda anlaşmazlıklar olması durumunda kamu arenasını ziyaret eden üniversite hocaları veya tiyatro veya film yapımı sübvansiyonlarındaki art arda kesintileri protesto eden sanatçıların durumunda meşru olup olmadığı, kesin olan bir şey var: bu yeni, kurumsal olarak sınırlandırılmış siyasi duruş ve iktidar mücadelesi çeşitliliği için ‘tarihsel ajan’ figürü tamamen alakasızdır ve suçluluk duygusu olmadan ve hepsinden önemlisi acı tadı olmadan gündemden çıkarılabilir. 

Ancak, Kaptan Ahab’ın çağırışını izleyen denizciler gibi, özgürleşme umudu ve işi, uçuruma doğru kaybolan “tarihsel ajanı” takip etmek zorunda mıdır? Çalışmasının, bu soruyla yüzleşmek ve yanıt olarak kesin bir “hayır” ı haklı çıkarmak için uzun ve kapsamlı bir girişim olarak yeniden okunabileceğini iddia etmek isterim.

Ne de olsa, İngiliz entelektüellerinin tarihsel bir temsilciye duydukları tutku sıkıcı olmaya başlamadan çok önce, Adorno, eski arkadaşı Walter Benjamin’i “Brechtyen motifler” olarak adlandırdığı şeye karşı uyardı: “gerçek işçilerin” sanatı kaybından kurtaracağı umudu aura ya da devrimci sanatın ‘birleşik estetik etkisinin yakınlığı’ tarafından kurtarılabilir.

“Gerçek işçiler”, “aslında burjuva emsallerine göre hiçbir avantaja sahip değiller” diye ısrar etti, bu açıdan “tipik burjuva karakterinin tüm sakatlanma izlerini taşıyorlar”. Ve sonra ayrılık atışı geldi: “Bizim zorunluluğumuzu” (bu, “devrim için proletaryaya ihtiyaç duyan” entelektüellerin gerekliliğidir) “sürekli yapmak istediğimiz gibi proletaryanın bir erdemine” dönüştürmeye dikkat edin.

Aynı zamanda, Adorno, farklı ve daha iyi bir toplum fikrine odaklanan insan özgürlüğünün beklentilerinin, artık Marx için çok açık görünenlerden daha az cesaret verici görünmesine rağmen, Marx’ın insanlığa karşı affedilemez bir şekilde düşmanca olan bir dünyaya yöneltilen suçlamaların güncelliğini kaybetmemiş ve orijinal özgürleştirici hırsların gerçek dışılığının kesin kanıtı şimdiye kadar yetkili bir jüri tarafından sunulmamıştır; ve dolayısıyla, özgürlüğü gündemden çıkarmak için, bırakın gerekli, yeterli bir neden yoktur. Herhangi bir şey varsa, durum tam tersidir: Sosyal hastalıkların zararlı ısrarı, daha da çok çabalamak için daha güçlü ve açık bir şekilde güçlü bir nedendir.

Adorno’nun tavsiyesi, ilk yazıldığı zaman olduğu gibi bugün de günceldir: “Acı, korku ve tehdidin azalmamış varlığı, gerçekleştirilemeyen düşüncenin atılmaması gerektiğini gerektirir.”

Şimdi, o zaman olduğu gibi, ‘felsefe, herhangi bir hafifletme olmaksızın, burada ve şimdi cennet olabilecek dünyanın yarın cehenneme dönüşebileceğini bilmeli.’ ‘Şimdi’ ve ‘o zaman’ arasındaki fark, başka yerde aranmalıdır özgürleşme görevinin aciliyetinin yitirilmesi ya da özgürleşme hayalinin boşta olduğu bulgusudur.

Ancak Adorno’nun eklemek için acele ettiği şey şuydu: eğer dünya Marx’a ‘orada ve sonra’ bir cennete dönüşmeye hazır görünüyorsa ve anlık bir U dönüşüne hazır görünüyorsa “dünyayı” yukarıdan aşağıya “değiştirme olasılığı hemen mevcuttu” eğer öyleyse, artık durum böyle değildir (“yalnızca inatçılık, Marx’ın formüle ettiği şekliyle tezi devam ettirebilir”). Şu anda gözden kaybolan insan yerleşimi için daha uygun bir dünyaya bir kısayol olasılığıdır.

Kısayol yok  ama daha iyi dünyaya giden yollar var mı?

Ayrıca, burada ve şimdi bu dünya ile insanlığa misafirperver ve “kullanıcı dostu” diğer “özgürleşmiş” dünya arasında görünür bir köprü kalmadığını da söyleyebilirim.

Böyle bir köprü tasarlandıysa köprünün tüm uzunluğunu damgalamaya hevesli kalabalıklar, istekleri karşı tarafa alıp onları güvenli bir şekilde varış noktasına ulaştırmak için bekleyen araçlar da yoktur.

Kullanılabilir bir köprünün nasıl tasarlanacağından ve sorunsuz ve hızlı trafiği kolaylaştırmak için köprüye erişimin kıyı boyunca nereye yerleştirilebileceğinden kimse emin olamaz. Olasılıkların hemen mevcut olmadığı sonucuna varılabilir.

Öyleyse, entelektüelleri, yerine getirilmeyen umut ve vaatlerin koruyucularını, bugünün eleştirmenlerini umutları ve vaatleri unutmaktan ve onları yerine getirmeden terk etmekten suçlu bırakan her şey nerede?

Adorno’nun defalarca uyardığı gibi, ‘Hiçbir düşünce iletişime karşı bağışık değildir ve onu yanlış yerde ve yanlış anlaşmada ifade etmek onun gerçeğini baltalamak için yeterlidir. Başarısız aktörlerle ve eyleme katılmaya isteksiz olanlarla, “entelektüel için dokunulmaz izolasyon, şu anda bir ölçüde dayanışma göstermenin tek yoludur” diyenler karşılaştırılır.

tercüman tercüman

Biyografinin Tamamını Gör