Metinsel Yorum Biçimi – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
ELEŞTİRİ, TEORİ VE AKIL İDDİASI
Kermode’un temel iddiasını desteklemek için, tüm bu karmaşık gelişmeler bölümünün kutsal metin yorumlama pratiğinden kaynaklandığı ve çeşitli noktalarda kaynağına döndüğü iddia edilebilir.
Böylece Eliot, on yedinci yüzyıl Anglikan piskoposu Lancelot Andrewes hakkında bir deneme yazdı ve yalnızca ortodoks çıkarların savunucusu olarak tarihsel önemine değil, aynı zamanda Andrewes’in vaazlarının son derece farklı düzyazı tarzına, özellikle de onun tekniğine dikkat çekti. Tanrı’nın sözünü bölmek’ ya da Eliot’ın kendi eleştirisinin belirli yönlerine yakından benzeyen küçük bir metinsel yorum biçimi uygulamak gerekir.
Ve karşı uçta, en azından doktriner ikna açısından “karşıt” olan Geoffrey Hartman, son denemelerinde, Yahudi Midrash örneğini, ortodoks yorumlayıcı kısıtlamaları kıran ve özgürce bir süre boyunca değişen bir yorum türü için bir model olarak sunar. çok sayıda kaynak metin, analoglar ve rakip yorumlar. Dolayısıyla bu ölçüde, en azından Kermode, modern eleştirinin büyük ölçüde ilk olarak kutsal metin tefsiri amacıyla icat edilen tekniklerden türediği görüşü için iyi bir gerekçeye sahiptir.
Ama Spinoza’yı aynı geleneğin ustaları arasında sayarken tartıştığım gibi yanılıyor. Spinoza, edebi-eleştirel etkinliğin normal modu olarak yoruma ve onun en ödüllendirici inceleme nesnesi olarak çoklu anlama (ya da “çoğul metin”e) ilişkin egemen düşünceye karşı çıkan eleştirmenler ve kuramcılar arasında çok daha fazla yer alır.
Bu alternatif gelenek, Poetika’da, çeşitli metin türlerinde gözlemlenen yapı düzenliliklerinden başlayan ve daha sonra tümevarımsal olarak kuralları veya uzlaşımları belirlemeye devam eden düzenli, disiplinli bir yaklaşım yönteminin erdemleri üzerindeki vurgusuyla Aristoteles’e kadar uzanır.
Aristotelesçi düşüncenin en bariz mirasçıları, aynı şekilde, tek tek metinlerin her zamankinden daha karmaşık yorumlarını üretmede hiçbir erdem görmeyen, ancak daha çok genel olarak edebi söylemi karakterize eden çeşitli şiirsel araçlara (ya da anlatı kullanma biçimlerine) odaklanan modern biçimci ya da yapısalcı hareketlerdir.
Bununla birlikte, eleştirmenlerin yoruma neden belirli bir ilkeli güvensizlikle, yani bunun konformist ya da kurumsallaşmış düşünce alışkanlıklarıyla çok kolay uyum sağladığı duygusuyla bakmaya gelmeleri gerektiği konusundaki argümanımla daha ilgili başka nedenler de var.
Ve bence Kermode, modern hermenötiğin hareket noktasını, daha önce kutsal metin tefsiri pratiğini yöneten hakikat ve anlam arasındaki bu bağın kopuşunda bulduğunda, bu şüphelerin bir kaynağına işaret ediyor.
Tarihi yorum Nedir
Sistematik yorum nedir
Serbest yorum nedir
Lafzi yorum örnekleri
Lafzi yorum Nedir hukuk
Hukukta yorum yöntemleri
Hukukta yorum Nedir
Amaçsal yorum Nedir
Çünkü artık yorumcuların, kendi etkinliklerinin tamamen özerk bir etkinlik olduğunu, ideal olarak aklın, mantığın, tarihsel bilimin veya diğer bu tür ‘edebi olmayan’ bilişsel sorumluluk standartlarına saygı gösterme zorunluluğuyla sınırlandırılmamış bir okuma pratiği olduğunu iddia etmeleri mümkün hale geldi.
Başka bir deyişle, bu standartların, şiiri günlük iletişimsel dilin tüm biçimlerinden ayıran içsel anlam belirsizliği, paradoks, ironi vb. yapılarına kesinlikle yabancı olarak algılandığı özel bir edebi-eleştirel tartışma söylemi gelişti.
Özellikle Yeni Eleştirmenler için bu, yüksek bir ilke noktası haline geldi, “sayfadaki kelimelere” yeterince dikkat etmeyen ve böylece tarihsel kaynaklara başvurma gibi kötü bir alışkanlığa dönüşen ortodoks okuma yasağıyla bağlantılı bir dogma. biyografik veya benzeri kesinlikle alakasız bilgi türleri. Bu okumaların en ciddi şekilde rahatsız olduğu yer, şiirin benzersiz bir şekilde sağlayabildiği kendine özgü yaratıcı “hakikat” kipi ile olgusal veya mantıksal kriterlerin uygulanmasını içeren diğer hakikat türleri arasındaki farka saygı göstermemektir.
“Eski” Yeni Eleştirel ortodoksinin yüksek rahibi ve koruyucusu W.K.Wimsatt tarafından lanetlenen çeşitli “sapkınlıklar” buradan kaynaklanır. Hepsinden kötüsü, açıklama sapkınlığıydı, çünkü bu, şiirsel anlamın ironi gibi araçlara ihtiyaç duymayan rasyonel bir düzyazı söyleminin basitleştirilmiş biçiminde bir şekilde yeniden ifade edilebileceğine dair her son ilke ve ilkeye bir hakaret fikrini içeriyordu.
Ve bunun arkasında, şiirleri yanlış bir şekilde ciddiye alacak bir eleştirinin daha da tehdit edici olasılığı belirdi; bu onlara argümanlar sunuyor, hakikat iddialarını ilerletiyor ya da kendi içine kapalı anlam ve değer alanlarının ötesindeki meselelerle meşgul oluyormuş gibi davranacaktı.
Gerçekten de, Eliot’ın öncü denemelerinin ardından tüm bu modern girişim, şiiri (ya da şiir eleştirisini) tarihle her türlü temastan yalıtmak için tasarlanmış bir kendi kendini yetkilendiren kontroller ve yasaklar sistemi olarak bir tür ayrıntılı kordon sanitaire olarak görülebilir.
Bu proje en iyi, en tatmin edici biçimini Cleanth Brooks’un The Well Wrought Urn (1947) gibi bir eserde bulur; Donne ve Marvell’den Wordsworth ve Keats’e kadar şairler üzerine özenle çevrilmiş yorumlayıcı denemelerden oluşan bir dizi, her bölüm aynı (tamamen aynı). dairesel) sonuç: paradoks veya onun akraba retorik mecazları (belirsizlik, ironi vb.) şiirin özünde olduğundan ve bu nedenle, estetik değerin şüphe götürmez bir göstergesini sağlayabildiğinden, tüm iyi şiir baştan sona paradoksaldır.
Çoğu zaman bu tür yargılar, kendi tarihsel önyargılarından veya ideolojik taraflarından hiçbir şekilde masum olmayan bir okumadan çıkar. En belirgin örnek, onun Marvell’in “Horatian Ode: İrlanda’dan dönüşünde Cromwell’e” başlıklı bölümüdür; bu, ipucunu Eliot’ın şiirin son derece “zarif” ve “zarif” ve “zarif” sözleri hakkındaki iyi bilinen yorumlarından alan retorik yakın okumada bir set-parça denemedir. ‘medeni’ tavır.
Bu nedenle Brooks, “Horatian Ode”u ironik denge nitelikleri nedeniyle övdüğünde, onun Kraliyetçi ve Cromwellci sempatiler arasında hassas bir denge kurmayı başardığı zaman, onun yalnızca büyük miktarda “harici” tarihi bagajı kaçırmayı başarmadığını görebiliriz. ama aynı zamanda, örneğin Milton’ın radikal bir değişim politikasına açık bir şekilde bağlılığıyla karşılaştırıldığında, Marvell’in meseleyi ustaca ele alma (ya da kaçınma) yolundaki kendi güçlü tercihinin de sinyalini verdi.
Brooks’un estetik kriterlerinin, retoriğinin herhangi bir açık politik bakış açısını reddetmesi, direnmesi veya reddetmesi oranında şiire değer verme etkisine sahip olması tesadüf değildir. Aslında bu Yeni Eleştirel sözlüğün tamamının “paradoks”, “ironi”, “zeka”, “denge”, “kişisellikten uzaklık” ve benzerlerinin, çalışmaları siyasete çok iyi kayıtsız kalan şairleri yüceltmek amacıyla icat edildiği iddia edilebilir.
En azından bu, Eliot’ın neden Milton ve Shelley’e karşı davasını, saldırısının katıksız şiddetini pek de hesaba katmayan teknik temellere dayandırdığını açıklamaya yönelik bir yol olabilir. Bu yüzden Leavis daha sonra Milton’ın kanondan “sökülmesinin” “oldukça az yaygara” ile başarıldığını yazdığında, eleştirel bir hareket adına, sol siyasete karşı olan nefreti, şimdi, sol siyasete karşı olan nefreti, artık bu hareketi içerdiğinden emin bir şekilde ortodoks bir hareket adına konuşuyordu. şiirin kendisine saygı duymaktan ya da metinsel yakın okumanın zorunluluklarından başka bir şey değildir.
Amaçsal yorum Nedir Hukukta yorum Nedir Hukukta yorum yöntemleri Lafzi yorum Nedir hukuk Lafzi yorum örnekleri Serbest yorum nedir Sistematik yorum nedir Tarihi yorum Nedir
Son yorumlar