Öğrenilmiş Çaresizlik – Psikolojide Kişilik Çalışması – Kişilik Çalışması Nedir, Nasıl Yapılır, Nasıl Yazılır? – Psikoloji Alanında Ödev Yaptırma – Psikolojide Kişilik Çalışması – Ödev Yaptırma Fiyatları
Heyecan Arayışı Üzerine Düşünceler
Zuckerman’ın heyecan arayan kişilik özelliğine odaklanması, çok sayıda araştırmayı teşvik etti. Duygu arayışı, çok çeşitli davranışsal, bilişsel, kişilik ve fizyolojik değişkenlerle ilişkilendirilmiştir. Zuckerman’ın sansasyon arayışının kalıtımsallığı üzerine yaptığı vurgu, çalışmasını davranışsal ve sosyal öğrenme yaklaşımlarından durumsal faktörlerin ve öğrenmenin etkilerine odaklanan kişiliğe kadar farklı bir kategoriye yerleştirir.
Duygu arayışı teorisinin sağduyulu bir çekiciliği vardır. İnsanların heyecan ve risk, değişim ve macera ihtiyaçlarında farklılaştığı fikrini kabul etmek kolaydır. Arkadaşlarımızın ve akrabalarımızın sevdikleri ya da kaçındıkları aktiviteleri göz önünde bulundurarak kendi duygu arama seviyemizi tanımlayabilir ve arkadaşlarımızın ve akrabalarımızın seviyeleri hakkında oldukça doğru yargılarda bulunabiliriz. Zuckerman, yüksek ve düşük sansasyon arayanlardan kendilerini en iyi tanımlayan sıfatlar listesinden seçim yapmalarını istedi. Kendi özelliklerinizi Tablo 16.3’te gösterilen sonuçlarla karşılaştırın.
Martin E.P. Seligman: Öğrenilmiş Çaresizlik
1960’ların ortalarında, Pennsylvania Üniversitesi’nden psikolog Martin Seligman (1943–), öğrenilmiş yardımsızlık olarak adlandırdığı kişiliğin sınırlı alanlı bir yönü üzerinde araştırmalara başladı. Bu fenomeni, yüksek lisans öğrencisi olarak ilk gününde köpekler üzerinde bir laboratuvar deneyinde gözlemledi. Köpekler, iki aşamalı bir şartlandırma deneyine tabi tutuldu. İlk bölümde, tiz bir sesi elektrik çarpmasıyla ilişkilendirmek için şartlandırılıyorlardı.
Bu, yanıtlayıcı davranışını (tonun şokla eşleşmesi) içeren basit bir Pavlovcu klasik koşullandırma durumuydu.
Deneyin ikinci bölümünde, köpekler tek tek alçak bir duvarla bölünmüş iki bölme içeren büyük bir kutuya yerleştirildi. Köpeğin yerleştirildiği bölmenin zemininden bir şok verildi.
Şoktan kaçmak için, köpeğin yapması gereken tek şey, uygun eylemci davranışı basitçe alçak bariyerin üzerinden elektrik çarpmasının olmadığı diğer bölmeye atlamaktı. Köpekler duvardan atlamayı öğrendikten sonra, köpeklerin hızlı bir şekilde yapması beklenebilecek bir şeyi, elektrik şoku olmadan yüksek perdeli tonun aynı tepkiyi sağlayıp sağlamayacağını görmek için test edileceklerdi.
Deneyin amacı, ilk durumda öğrenmenin (tonu şokla eşleştirme) ikinci duruma (tonu kaçış davranışı ile eşleştirme) taşıyıp taşımadığını belirlemekti.
Araştırma planlandığı şekilde sonuçlanmadı. Köpekler şoktan kaçmak için bariyeri geçmedi. Bunun yerine, şok kompartımanlarının zemininden uygulandığında uzandılar, sızlandılar ve kaçmak için hiçbir çaba göstermediler. Deneyciler şaşkındı ama Seligman onun bir ipucu olduğunu düşünüyordu.
Öğrenilmiş Çaresizlik
Öğrenilmiş çaresizlik Örnekleri
Köpek deneyi öğrenilmiş çaresizlik
Kabullenilmiş çaresizlik
ÖĞRENİLMİŞ ÇARESİZLİK makale
Öğrenilmiş çaresizlik Sendromu
Öğrenilmiş çaresizlik nedir Psikoloji
Öğrenilmiş çaresizlik tedavisi
Deneyin ilk bölümünde köpeklerin çaresiz olduklarını öğrendiklerini öne sürdü. Ton çaldığında, eşleştirilmiş şoktan kaçınmak için yapabilecekleri hiçbir şey yoktu. Neden denesin ki? Bu öğrenilmiş tepki, görünüşe göre, bir kaçış yolu bulunmasına rağmen, deneyin ikinci kısmına genelleştirilmişti. Seligman şöyle yazdı:
Bunun sonuçları beni şaşkına çevirdi. Köpekler, eylemlerinin hareketliliği kadar karmaşık bir şey öğrenebilselerdi, işte insan çaresizliğine bir benzetme vardı, laboratuvarda incelenebilirdi. Çaresizlik her yerdeydi – kentli yoksullardan yeni doğmuş çocuğa, yüzü duvara dönük umutsuz hastaya. Bu, insan çaresizliğinin laboratuar modeli miydi, nasıl ortaya çıktığını, nasıl tedavi edileceğini, nasıl önleneceğini, üzerinde hangi ilaçların işe yaradığını ve buna özellikle kimlerin duyarlı olduğunu anlamak için kullanılabilecek bir model miydi?
Bu soruların yanıtlarını bulmaya kararlı olan Seligman, çevremiz üzerinde hiçbir kontrolümüz olmadığı, değiştirmek için yapabileceğimiz hiçbir şey olmadığı algısından kaynaklanan öğrenilmiş çaresizlik üzerine yoğun bir araştırma programı başlattı. koşullarımız. Daha sonra Seligman, araştırma ilgi alanlarını, iyimserlik ve karamsarlık gibi daha büyük kişilik meselesini içerecek şekilde genişletti.
Erken Araştırma
Seligman’ın ilk deneylerinde, köpekler fiziksel olarak zararlı olmasa da ağrılı elektrik şokuna maruz bırakıldı ve koşumlandı. Köpeklerin şoktan kaçmak veya kaçınmak için yapabilecekleri hiçbir eylem yoktu. Bir dizi şoktan sonra, köpekler iki bölmeli bir mekik kutusuna yerleştirildi.
Seligman’ın şahit olduğu ilk deneyde olduğu gibi, köpeklerin yerleştirildiği bölmenin zemininden bir şok uygulandı. Bu köpeklerin davranışları, daha sonra ilk elektrik şoklarına maruz kalmayan bir kontrol grubu köpekle karşılaştırıldı.
Kontrol grubundaki köpekler kutuya yerleştirilip zeminden şok verildiğinde, yanlışlıkla bariyeri güvenli bölmeye atlayana kadar bölme etrafında yarıştılar. Sonraki denemelerde, kaçmanın yolunun bu olduğunu öğrendikten sonra her seferinde engeli daha hızlı atladılar.
Mekik kutusuna yerleştirilmeden önce elektrik şoku alan deney grubundaki köpekler farklı davrandılar. Şokları kompartıman zemininden aldıktan sonra, yaklaşık 30 saniye yarıştılar ve sonra pes ederek yere düştüler.
Deneyciler onları bariyerin üzerinden yiyecekle ikna etmeye çalışsa bile, kaçmayı asla öğrenemediler. Bu köpekler pasif ve çaresiz hale gelmişlerdi ve durumlarını değiştirmek için hiçbir girişimde bulunamıyorlardı.
Öğrenilmiş çaresizlik benzer şekilde insanlarda gösterildi. Bir çalışmada, deney grubundaki araştırma katılımcıları yüksek, rahatsız edici bir sese maruz kaldılar ve doğru sırayla bir dizi düğmeye basarlarsa onu kapatabilecekleri söylendi. Koşullar, doğru bir sıra olmayacak şekilde düzenlendi.
Araştırmaya katılanlar hangi eylemde bulunursa bulunsunlar gürültü devam etti. Kontrol grubunda, araştırma katılımcıları öğrenmesi görece kolay olan bir sırayla düğmelere basarak gürültüyü kapatabilirler. Bir sonraki adımda, deneysel araştırma katılımcıları gürültüyü durdurmak için tek yapmaları gereken ışık sinyaline yanıt olarak ellerini kutunun bir tarafından diğerine hareket ettirmek olduğu bir duruma yerleştirildi.
Kontrol grubu araştırma katılımcıları bu davranış dizisini hızla öğrendiler, ancak deneysel araştırma katılımcıları öğrenmedi. Rahatsız edici sesi kapatmak için hiçbir çaba sarf etmeden pasif bir şekilde oturdular.
İnsan araştırma katılımcılarıyla yapılan diğer çalışmalar bu bulguları doğruladı ve genişletti. Öğrenilmiş çaresizliğin, araştırma katılımcıları çaresiz modelleri gözlemledikten sonra, özellikle de araştırma katılımcıları kendileriyle modeller arasındaki benzerlikleri fark ettiklerinde ortaya çıktığı bulunmuştur. Deneyciler, araştırma katılımcılarının aslında “Modeller bu konuda hiçbir şey yapamazsa, ben de yapamam” dediklerini öne sürdüler.
Binlerce araştırma katılımcısını içeren 132 çalışmanın meta-analizi, kaçınılmaz şokun etkilerinin insanlarda hayvanlardan daha güçlü olduğunu buldu. Yetişkin erkeklerde ve kadınlarda, üniversite öğrencilerinde, ergenlerde, çocuklarda, yaşlılarda ve psikiyatri hastanelerindeki hastalarda öğrenilmiş çaresizlik etkileri bulunmuştur.
Kabullenilmiş çaresizlik Köpek deneyi öğrenilmiş çaresizlik Öğrenilmiş Çaresizlik ÖĞRENİLMİŞ ÇARESİZLİK makale Öğrenilmiş çaresizlik nedir Psikoloji Öğrenilmiş çaresizlik Örnekleri Öğrenilmiş çaresizlik Sendromu Öğrenilmiş çaresizlik tedavisi
Son yorumlar