Roman Kahramanları – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri

Roman Kahramanları

Romanın olağan kahramanı öyküme henüz dahil etmemiş olduğumun fark edilmesi pek mümkün değil; ve şimdi başlangıçta gözden düşürdüğüm şeyi yapma, yani onu en sonunda on sekizinci yüzyılın anlatı girişiminin olmazsa olmazı olarak getirme tehlikesiyle karşı karşıyayım. Oldukça farklı bir parça önereyim. Tarih, romantizm, özür, biyografi, otobiyografi ve hiciv gibi daha önce tartıştığım kiplerin, birleştiğinde, birbirine karıştığında veya kaynaştığında, yüzyıl boyunca yazılan neredeyse tüm kurguları açıkladığına inanıyorum.

Bu nedenle, Robinson Crusoe’yu (1719), romanın birçok “tarihinin” başladığı yerden başlayarak, Joseph, Jonah ve müsrif oğulun kutsal metinlerdeki öykülerini yeniden anlatan bir romans olarak düşünebiliriz; aynı zamanda, Tanrı’nın bireysel kurtuluşla ilişkisini gösteren ruhsal bir otobiyografi olarak; ve biyografi (tarih) olarak, Crusoe’nunkinin arkasında ‘gerçek’ bir gemi kazası denizcisinin anlatısının yattığı düşünüldüğünden. Defoe’nun tüm kurgularında, Fielding ve Richardson’ın kurgularında da aynı kipler karışımını bulabiliriz.

Bununla birlikte, bu tarzların her biri, öne sürdüğüm gibi, çağın kutsal metinle değişen ilişkisi tarafından değiştiriliyordu; On sekizinci yüzyıl kurgusunun başına gelen, yeni bir anlatı tarzının icadı değil, yeni bir dünya görüşünün dayatılmasıydı ve her geleneksel hikaye anlatımı veya kutsal yazı üzerine yorum, bu değişime karşı koymak için önemli ölçüde aynı şekilde değiştirildi.

Şüphesiz, değişimin çoğu bilinçli değildi, kesinlikle eski düzene doğrudan bir meydan okuma olarak değildi; aslında, yüzyılın anlatısı devrimden çok bir nostalji duygusuyla işaretlenmiştir ve içkin ve sürekli bir Tanrı’nın geçmiş kesinliklerine duyulan özlemden tamamen özgür bir hikaye anlatımı yolu henüz bulamadığımız konusunda iyi bir argüman yapılabilir. 

Sterne’nin Zarephath’ın sorusundaki dul kadını tasvirine geri dönüyorum, “Eğer bu adam… Tüm masum sadeliğiyle sorunun yaptığı şey, dünyanın önceliğini tesis ederek Sözü mitolojiden arındırmaktır. Bu, “sağ taraf” bir dünyada asla ortaya çıkmayan bir sorudur, çünkü inanca özdüşünümsel bir başvuru olmadan cevaplanamaz.

On sekizinci yüzyıl İngiliz teolojisi, tam da bu tür rasyonel inanç sorularıyla yoğun bir şekilde meşguldü, ancak benim anlatmak istediğim, tam olarak, soru ortaya çıktığında çözülme sürecinin başladığı, sorunun cevabı değil, sorunu oluşturduğudur. Yirminci yüzyılın büyük romancısı Thomas Mann, anlatı sanatı hakkında nispeten keşfedilmemiş bir fikir madeni olan Joseph ve Kardeşleri’nde bu noktayı zekice araştırıyor.

Kısaca Mann, Yusuf’un Yakup’tan uzun süre ayrı kaldığı süre boyunca neden yaşadığını ve geliştiğini bildirmek için kısa mesafeden bir haberci göndermediği sorusunu gündeme getiriyor. Çok basit bir soru, hayali dulun hayali sorusu gibi, hikayelerinin geçtiği dünyaya kesinlikle aykırıdır. Yusuf kendi hikayesini değil, Tanrı’nın hikayesini yaşıyor, ayrılık Tanrı’nın emrinde ve uzlaşma Tanrı’nın planına uygun olacaktır.

Bunlar inanç meseleleri veya değiştirilebilecek olasılıklar değil, Yusuf’un gerçekliğinin somut gerçekleridir. Joseph’in babasına telefon etmesi gerektiği, anakronizm duygusunun eşit derecede güçlü olması gerektiği de önerilebilir. Bazı sorular kutsal kitapta yoktur çünkü gerçeklik onları engeller; tefsir, merak, hayal gücü ya da basitçe işleme ve süsleme sanatı bu tür sorulara yol açtığında, Söz tehlikeye girer ve dünya kendini yeniden tanımlamaya başlar.

Türk roman karakterleri
Roman karakterleri
Türk edebiyatında önemli roman kahramanları
Türk roman karakterleri isimleri
Roman kahramanları isimleri
En bilinen roman karakterleri
Roman Kahramanları Dergisi
Kadın roman kahramanları isimleri

Anlatılar bu yeni tanımı yansıtmaya başladıkça, okuyuculara eski anlatılardan giderek uzaklaşan, ancak yine de gelenek, körelmiş inanç ve nostalji ile sıkı sıkıya bağlı hikayeler sunarlar. ‘Roman’ terimi, yüzyıl boyunca muazzam genel kafa karışıklıklarının ortasında ortaya çıkıyor. Hiçbir zaman kendi başına veya diğer modlardan farklı olarak tutarlı bir şekilde ayırt edilemez. Bununla birlikte, muhteşem bir addır, çünkü gerçekten de etiketlediği şey, yeni bir düzen karşısında yorumun gözden geçirilmesidir.

Başka bir deyişle, romana paralellik, romantizm veya başka bir anlatı tarzı değil, anlatı tarzlarının kaynağıdır, Batı kurgusunun çoğunda kutsal yazıdır. Roman, bireysel bir hikaye, hatta bir hikaye anlatma yolu değil, dünyaya farklı bir bakış açısının etkisi altında anlatılan hikayelerin kolektif gücüdür. O da kendi romansını, kendi tarihini, kendi biyografisini, kısacası ana metnin somutlaştırdığı gerçeklik üzerine kendi yorum tarzını geliştirir.

Buraya kadar ‘romanı’ öncelikle olumsuz bir şekilde, kutsal kitabın gerçeğinin yerine ortaya çıkan şey olarak tanımladık. Kısmen romanın tam metni oluşturulmadığı için, kısmen de şimdiki girişimlerimizin önceki sistemin yankılarıyla dolu olması nedeniyle, çok daha olumlu bir tanım olası görünmüyor. İnsanın bir Yaratıcı’dan bağımsız olmasının ayırt edici bir işaret olduğunu kesinlikle söyleyebiliriz, ancak yazarı olmadan bir eser tasarlamanın zorluğuyla hemen karşı karşıyayız.

Veya yönün terk edilmesinin (bir bitiş duygusu) mevcut gerçekliğimizin en karakteristik özelliği olduğunu düşünebiliriz, ancak tatmin edici kapanışlara cevap vermeyen okumalar veya yazılar üretmeye devam edememek, bu sorunla derinden ilgilidir).

Ya da son olarak, dul kadın sorusunu sorduktan sonra dünyanın neden bu kadar farklı göründüğünü basitçe sorabiliriz, altında yatan mucizevi kutsal dünyanın altını oymak, Clarissa kadar farklı (ve yine de benzer) işler, burada insan eylemleri, uzun zamandır beklenen mucize, artık önemi kalmayana kadar uzakta ve Humphry Clinker (1771), burada ciddi olarak dikkate değer tek ‘mucize’, insanın fiziksel refahı yeniden kazanma çabasıdır.

Bunlar, Batı Avrupa kurgusunun ilk kez on sekizinci yüzyılda anlatmaya başladığı yeni hikayeler, kısmen kutsal yazılar, kısmen de mucizelerin sona erdiği ve Söz’ün yaratma ve sürdürme gücünün öncekinden daha az etkisi olduğu bir dünya hakkında yorum yapan hikayeler.

Böyle bir dünyanın nasıl bir şey olduğunu hâlâ bilmiyoruz, belki de yüzyıllar sonra yorumculuk bizi roman dediğimiz, ama bir gün topluca, toplu olarak adlandırılacak olan o kurmacalar koleksiyonu tarafından tanımlanan otoriter dünyaya olan inançtan kurtarana kadar bilemeyeceğiz. Ve biz bu ‘gerçeği’ yansıtan hikaye üstüne hikaye anlatırken, birinin yorumu ve ardından bir başkasının yorumu oldukça farklı, oldukça yeni bir hikayeye doğru ilerlemeye başlayacak ve yine bir başka ‘roman’ doğmak üzere Beytüllahim’e doğru eğilecektir.

tercüman tercüman

Biyografinin Tamamını Gör