Rönesans Yorumcuları – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Rönesans Yorumcuları
Orta Çağ ve hatta Rönesans yorumcuları, çalışmalarını yalnızca bir eleştirel mod çalışmasından çok daha fazlası olarak gördüler. Ne de olsa Protestanlığın kendisi, öncelikle İncil’in anlamı üzerine bir anlaşmazlıktan ortaya çıktı. Dahası, yorumlanması, ilahi esinli metninin yalnızca Latince olarak okunmasına izin veren yetkili bir kilisenin elinde mi olacaktı? Yoksa yerel dilde mi mevcut olacaktı? Hermenötiğin popüler tartışma alanına dahil edilmesinin rahatsız edici sonucu vardır.
Güvensiz siyasi temeli olan Anglikanizm, muhalefete Katoliklikten çok daha hoşgörülüydü. Bazıları, o zaman bile, düz gerçek anlamın izin verilen tek anlam olduğunu ilan etti, ancak diğerleri için, aslında erken kiliseyi kuşatan aynı meşruiyet sorunuyla karşı karşıya kalan diğerleri için, geleneksel alegorik yorum biçimleri yeterli yeni mühimmat sağlayacaktı.
Protestan yorumcular davalarını savunurken, Reform’un kendisinin, hem ona yol açan tarihsel olaylarda hem de İncil’in kehanetlerinde benzer şekilde örtük olarak bulunan “İncil’deki” bir olay olduğunu göstermekte hızlı davrandılar.
Böylece Roma, Daniel ve Vahiy kitaplarındaki kehanetler ile özdeşleşti ve “Kızıl Kadın” gibi ifadeler, dini ve siyasi taciz retoriğine geçti. Hem Katolik hem de Protestan taraflar için, İncil’in yorumlanması sorunu akademik bir çalışmadan çok bir ölüm kalım meselesiydi. İngiltere’de yüzlerce, Fransa’da binlerce, Almanya ve Orta Avrupa’da milyonlarca insan öldü.
Coleridge’in İtirafları’nın alımının gösterdiği gibi, 18. yüzyılın sonunda Almanya’da daha modern tarih ve metin yorumlama kavramları ortaya çıkmaya başlamış olsa da, bunun İngiltere’deki popüler düşünce üzerinde 19. yüzyılın sonlarına kadar çok az etkisi olacaktı.
Bu nedenle, Bayan Sarah Trimmer’in Kutsal Yazılar’ın çalışmasında bilgisizlere Yardımı gibi 1806’nın standart bir İncil yorumu, herhangi bir ortaçağ keşişi kadar kesin bir şekilde tipolojiktir. Örneğin İbrahim ve İshak’ın hikayesi öncelikle Çarmıha Gerilme’nin bir türü olarak okunur.
Aramıyorsak, bunun aslında standart bir dörtlü okumadan başka bir şey olmadığını gözden kaçırmak kolaydır. Kelimenin tam anlamıyla anlamı yorum gerektirmeyecek kadar açıktır; alegorik, İshak’ı, antitip olan Mesih’in “tipi” olan Tanrı’nın “kuzu” olarak ilgilendirir; Moriah Dağı’nın daha sonraki Kudüs Tapınağı’nın yeri ile özdeşleştirilmesi, bizi anagojik bir şekilde, kuzunun kanı üzerine kurulmuş olan kilise fikrine götürür; ahlak ise bize buna göre nasıl davranmamız gerektiğini öğretir.
Böyle bir örnek, basit fikirli ‘dönemleştirme’ye karşı bizi tetikte tutmalıdır. İncil yorumu her zaman çoğulcu bir meseleydi. Farklı ve hatta uyumsuz düşünme biçimleri örtüşebilirdi ve çoğu zaman da örtüşüyordu. On dokuzuncu yüzyıl tarihsel eleştiri anlayışı olarak düşündüğümüz şeyin kökleri on yedinci yüzyıla kadar uzanır.
1678’de bir Fransız Hatip Richard Simon, Histoire Critique du Vieux Testament’ını yayınlamıştı. Kurtuluş için yalnızca kutsal kitabın gerekli olduğu şeklindeki Protestan ilkesine karşı çıkmak için Simon, o zamanlar klasik yazılarda geliştirilen türden bilimsel teknikleri uygulayarak, İncil metinlerinin kökenlerinin ne kadar karmaşık olduğunu ve bu dikkatli rehberliğin (kiliseden, doğal olarak) anlamlarını anlamak için gerekliydi.
rönesans nedir
edebiyat akımları
Rönesans edebiyatçıları
Rönesans Edebiyatı özellikleri
Rönesans Şiirleri
Rönesans İngiliz Edebiyatı
Rönesans dönemi Özellikleri
Musa’nın Pentateuch’un yazarı olduğu şeklindeki geleneksel görüşe meydan okudu ve onların, yazıcıların ve “kamu yazarlarının” bileşik yaratımı olma olasılığının daha yüksek olduğunu öne sürdü. İronik olarak, bu tür öneriler Fransa’daki Katolik hiyerarşisinin hemen gazabını uyandırdı ve kitap orada yasaklandı, İngiltere’ye kaçırılan kopyalar ise 1682 gibi erken bir tarihte tercüme edildi. İncil eleştirisindeki bir sonraki gelişmeler İngiltere’den gelecekti.
Aslında İngiltere, Simon’ın Eski Ahit’in Eleştirel Tarihi’ne karışık bir tepki verdi. Örneğin, St Paul Dekanı ve daha sonra Worcester Piskoposu Edward Stillingfleet, kutsal kitabın otoritesini baltaladığı için ona saldırdı.
Bununla birlikte Locke ve Dryden, ondan derinden etkilenmişlerdi ve etkisi, on sekizinci yüzyılda Deizm üzerindeki tartışmalarda, İncil eleştirisi tarihindeki bir sonraki büyük çalışmanın yolunu açacak kadar yaygındı: Robert Lowth’un Kutsal Şiir Şiiri. İbraniler ilk olarak 1753’te yayınlandı, ancak 1778’e kadar tam olarak İngilizce’ye çevrilmedi.
Lowth, Mayıs 1741’de Oxford’da Şiir Kürsüsü’ne seçildi ve geleneksel akademik kaynaklara başvurarak hazırlanmak için neredeyse hiç zaman ayırmadan geleneksel konferanslar dizisine hemen başlamak zorunda kalmanın kaçınılmaz bir beklentisiyle buldu.
Yetenekli bir ilahiyatçı ve İbrani bilgini olarak, başlangıçta İncil şiiri temasına, devrimci bir şey söylemeyi amaçladığından çok, zaman sorununa bir çözüm olarak dönmüş görünüyor. Yine de, tipolojik ve şekilsel yorumlara hâlâ alışkın olan bir çağda, Lowth’un ilk derste açıkça belirttiği amaç, oldukça yeni bir not aldı.
Bu, elbette, Simon’ınkiyle aynı vurgu değil. Fransız Katoliği öncelikle bize ulaşan metinlerin doğruluğuyla ilgilenirken, Oxford profesörü daha çok bu belgelerin ortaya çıktığı bağlamla ilgilendi.
Bununla birlikte, ikincisi ilkini varsayar: Eski Ahit’in orijinal İbranice metinlerinin incelenmesinden yeni (ve esasen modern) bir tarih fikri ortaya çıkmaya başlıyor. Lowth, kutsal metinlerle ilahi olarak kodlanmış dört (yedi ya da on iki) -katlanmış anlamı bir araya getirmeye çalışmak yerine, İncil yazarlarının niyetlerini değilse de, en azından sosyal bir ortamda insan olarak ruh hallerini yeniden yaratmaya çalışıyor. çerçeve. Sonuç, eleştirel teoride, her ikisi de İngiliz şiirinin tüm gelişimini etkileyecek olan iki büyük atılım oldu.
İlki, Eski Ahit’in kehanet ve şiir kavramlarının tanımlanmasıydı. Lowth, İbranice “Nabi” kelimesinin “ilahi ilhamın etkisi altındaki bir Peygamber, Şair veya Müzisyen” anlamında kullanıldığını açıklar. Eski İsrail peygamberlerinin, hem “kilisenin hizmeti için ayetler yazmak hem de Tanrı’nın kehanetlerini ilan etmek için” eğitilmiş bir tür profesyonel kast olduğunu savundu.
Benzer şekilde, İbranice’de bir şiir için yaygın olarak kullanılan kelimelerden biri olan ‘Meşal’ de Yeni Ahit’te ‘mesel’ olarak çevrilen kelimedir. Başka bir deyişle, İsa’nın meselleri, bir yenilik olmaktan çok uzak, peygamberlik geleneği yoluyla aktarıldığı şekliyle, her zaman İbrani düşüncesinin temel tarzı olan şeyin İncil’deki “şairler”in en büyüğü tarafından bir uzantısıydı.
edebiyat akımları Rönesans dönemi özellikleri Rönesans edebiyatçıları Rönesans Edebiyatı özellikleri Rönesans İngiliz Edebiyatı Rönesans nedir Rönesans şiirleri
Son yorumlar