Ana Akım – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Ana Akım
Dryden’in Absalom ve Achitophel (1681) ve The Hind and the Panther ve Pope’s Rape of the Lock ve Dunciad gibi modern, dünyevi, esprili alegorilerde Miltonik materyallerin Miltonik olmayan amaçlar için canlı bir yeniden kullanımı vardır. Örneğin Absalom ve Achitophel, Milton’ın partisinden olan siyasi düşmanlarına karşı Stuart krallığının yollarını haklı çıkarmak için bir Tory argümanında Milton’ın büyük masalının ahlaki enerjisini benimser.
Pope, tüm Avrupa pastoral geleneğinin özünü küçük Pastorallerine damıttığı gibi, Homer’den Milton’a kadar tüm kahramanlık geleneğini göz kamaştırıcı, rokoko, ahlak dışı, Lilliputvari, sahte destansı Rape of the Lock adlı şiirine sıkıştırdı. tüm oyunculuğu, şairin gözünün vizyoner gücü adına Milton’ınki kadar yüksek iddialarla sona erer.
Milton’ın kahramanca teşbihleri, on sekizinci yüzyıl şiirinin ana hatlarından birini oluşturan Philip’s Cyder, Thomson’s Seasons, Dyer’s Fleece ve Cowper’s Task gibi boş mısralı georgiklerde İngiliz sahnesine doğallaştırılmış ve onun Cennetsel fikirleri İngilizce sahnesine doğallaştırılmıştır. L’Allegro ve Il Penseroso, Gray, Collins ve diğerlerini bir şairin karakteriyle ilgili öznel, meditatif şarkı sözleri yazmaya teşvik etti.
Milton’ın ötesinde, Peri Queene’in on sekizinci yüzyılda, belki de öncesinde veya sonrasında herhangi bir zamanda olduğundan daha abartılı bir şekilde putlaştırıldığı Spenser yatıyordu. Spenser, Dryden’ın Kral Arthur’a (1691) ithafında, şairin tamamen kendi verimli hayal gücünden yola çıkarak çalıştığı ve kendi hayallerinin yeni masalsı dünyalarını yarattığı “masal yazma tarzı” dediği şeyin romantik ustası olarak övüldü.
Dryden’in halefleri zengin betimlemeye, canlı kişileştirmeye ve alegorilere değer verdi; Spenser’da ve bazen de Milton’da romantik, didaktik olmayan öğeleri ele geçirdiler: Collins’in Il Penseroso ile Il Penseroso arasında yarı yolda bırakan bir üslup ve ruh haliyle yazılmış öznel ve neredeyse gerçeküstü Ode on the Poetical Character’e (1747) tanık olun.
Diğerleri, daha bilinçli ve tutarlı bir kendini keşfetme fırsatı olarak “Şairin şairi” taklidi kullandı: Thomson’ın The Castle of Indolence (1748) adlı eserindeki şato, şairin kendi bencil, ahlaksız, yaratıcı hayal gücünü temsil eder; James Beattie’nin The Minstrel (1771–4) adlı eseri, bir şairin zihninin doğal nesnelerin etkisi altında gelişiminin izini sürer; çocukluğun acıları, William Shenstone’un sevgi dolu pastoral-parodik The School-Mistress (1737) aracılığıyla duyulur. Spenser daha önce sekiz heceli beyitlerde iki geniş kapsamlı, konu dışına çıkan, bilgili, romantik olmayan hiciv için malzeme sağlamıştı: Samuel Butler’ın Hudibras’ı (1663–80) ve Matthew Prior’ın Alma’sı (1718), ancak parodik üslubu ve sıradan hayatın gidişatına tuhaf ilgileri vardı.
Edebi Akımlar
edebi akımlar 11. sınıf
Edebi Akımlar kısaca
Edebi akımlar ve temsilcileri
Maupassant hangi akım
Edebi Akımlar Özellikleri
Charles Dickens hangi akım
Edebiyat akımları şifreleme
Shakespeare sözde Augustus döneminde en az Milton ve Spenser kadar yüksek bir şekilde övüldü, ancak dramatik olmayan şairler için o kadar sık bir model değildi. Genel olarak insan doğasının büyük şairi olarak saygı görürdü: Hayranları ve taklitçileri Prior ve Pope’u içeren Chaucer ve özellikle onu bir hikaye anlatıcısı olarak Ovid’e bile tercih eden ve onunla gerçek bir akrabalık sergileyen Dryden de öyleydi. Fabllarında (1700) Chaucerian hikayelerinin canlı versiyonlardırı.
Dryden’a göre İngiliz şiirinin babası olan Chaucer, Spenser ve Milton kadar ‘klasik’ bir yazardı, çünkü şiir, retorik, tarih ve mit aracılığıyla kesintisiz olarak yayılan edebi bir geleneğe bilinçli olarak bağlıydı.
Bu, İngiliz şiirinin ana akımı olmaya devam etti, ancak on sekizinci yüzyılda şairler ve eleştirmenler, bazen Spenserian ve diğer romantizmle, bazen de Kelt kabilelerinin sadeliğiyle ilişkilendirilen, daha az eski olmayan kuzey ve batı edebi geleneklerinin giderek daha fazla farkına vardılar. , doğaya tapan Druidik şair-rahipler tarafından ve bazen kuzey kahramanlık çağında sahip olunan, İngiltere’ye Anglo-Saksonlar tarafından nakledilen ve Büyük Alfred’in altında olgunlaşan, nadiren daha iyi belgelenmiş ‘Gotik’ özgürlüklerle başkanlık etti. (Aslında, Batı-Sakson anayasal hükümdarının da Roma imparatorluk otokratına hakaret edildiği kadar putlaştırıldığı ‘Ağustos’ İngiltere’de bir Alfred kültü vardı: örneğin, Johnson, cant’a teslim olmayan bir Tory, atıfta bulunuldu. Modern çöküşe karşı Juvenal hicivinde ‘Alfred’in altın saltanatı’, Londra, 1738; Whig Thomson’ın ‘Rule Britannia’sı ilk kez 1740’ta Alfred maskesiyle söylendi.)
Sir William Temple’ın ‘Of Heroic Virtue’ (1692) adlı makalesi, ilk olarak Eski İzlanda şiirini geniş kitlelere duyurdu; Addison’ın iki Spectator gazetesinde (1712) eski “Chevy Chase” baladını övmesi etkiliydi; Allen Ramsay, The Ever-Green’de (1724) ortaçağ İskoç şarkılarını ve baladlarını topladı; Gray, 1768’de iki İzlandaca ve iki Galce şiirinin ücretsiz çevirilerini yayınladı; Thomas Warton’ın History of English Poetry (1774–81) adlı eseri, ortaçağdan kalma çok sayıda şiiri gün ışığına çıkardı; ancak, Wordsworth ve Coleridge’in tanıklık ettiği gibi, en büyük etki Thomas Percy’nin ortaçağ Border baladlarının, ölçülü aşk romanlarının ve Elizabeth dönemi şarkılarının düzenlenmiş versiyonlarını bir araya getiren Reliques of Ancient English Poetry (1765) tarafından yapıldı.
On sekizinci yüzyıl şairleri, kendi şiirlerinde, Papa’nın Ovidia’nın kahramanca mektubunda, Eloisa’dan Abelard’a ve Eloisa’dan Abelard’a kadar pek çok farklı türden “ortaçağ” etkisini yeniden yaratmaya çalıştılar. Gray’in Pindaric kasidesi ‘The Bard’ (1757)’daki ölüme mahkûm bir on üçüncü yüzyıl Galli ozanı tasvirinin, David Mallet’in ‘William and Margaret’ baladının basit üslubuna, basit duygularına ve halk batıl inançlarına belki de daha az inandırıcı olan abartılı yüceliği ve kehanetvari övgüsü söz konusudur.
Mallet, Prior, Goldsmith, Percy ve diğer ortaçağ baladlarının taklitleri, James Macpherson tarafından 1760’larda, eski Gael destanlarının çevirileri olduğu iddia edilen şeyleri yazdığında, James Macpherson tarafından uygulanan toplam taklitçiliğin yarısıdır. Efsanevi Fingal veya Thomas Chatterton tarafından, 1768 ile 1770 yılları arasında, hayali bir on beşinci yüzyıl Bristol keşişine atfedilen ‘Rowley’ şiirlerini yazarken icat edilmiş bir ‘ortaçağ’ dilini kullanır.
İşlenmemiş manzaralardaki ortaçağ binalarının veya harabelerinin ‘Gotik’ ortamları, dış sahnenin algılayanın melankolisini yansıttığı ve genellikle Milton’ın Il Penseroso’sunu yansıtan çok çeşitli lirik şiirlerde yer alır.
Milton’ın Lycidas’ı Druidlere ilgiyi teşvik etti; Dryden’ın ‘Lord Chancellor’um’ (1662) ve Swift’in ‘To Mr. Congreve’ (1693) adlı yapıtlarında Albion’un en eski yerli şairleri olarak ve Pope’un yazılmamış Brutus, Thomson’s Liberty’sinde (1735-6) orijinal vatanseverler olarak selamlanırlar. , Collins ve Gray’in kasideleri ve Cowper’ın ‘Boadicea’sı (1782); doğa şairleri olarak ünleri, Collins’i Thomson’ı o şaire dair akıldan çıkmayan ağıtlarında (1748) bir büyücü olarak adlandırmaya sevk etti; karmaşık imajları, Blake ve Wordsworth’ün hayal güçlerini kızdırmak için yaşadı.
Charles Dickens hangi akım Edebi Akımlar edebi akımlar 11. sınıf Edebi akımlar kısaca Edebi Akımlar Özellikleri Edebi akımlar ve temsilcileri Edebiyat akımları şifreleme Maupassant hangi akım
Son yorumlar