ANLATICI – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
ANLATICI
Her şiir bir hikaye anlatır. Her şiir bunu yapar, çünkü anlatı sadece şiirin değil, metnin kendisinin de bir koşuludur. Edebi metinler üretirken de tüketirken de yazarlar ve okuyucular, anlam birimleri arasındaki ilişkileri türsel beklentiler tarafından şekillendirilen diziler halinde yapılandırma sürecine bağlıdır. Bu terimler içinde anlatı, bir metin dizisinin baştan sona alabileceği belirli düzeni tanımlar.
Bu metinsel düzen sorununun, çok sayıda tekniklikle (tür, zamansallık, bakış açısı vb.) Bu konuyla ilgili kitaplar çoktur. Ancak onların ilgi odağı şiir ya da daha spesifik olarak “anlatı ayeti” değildir. Aksine, anlatı genellikle düzyazı kurgunun alanı olarak kabul edilir.
Anlatı ve romanlar, kısa öyküler ve düzyazıdaki ilgili biçimler arasındaki bu sınırlı ilişkinin tarihsel nedenleri vardır. İngilizce on dokuzuncu yüzyılın sonunda yüksek öğretimde meşru bir çalışma nesnesi olarak kabul edildiğinde, biçimci eleştiriyi ilk çeken roman oldu. Bundan sonra, “anlatı tekniği” ve “anlatı yapısı” konuları, şimdilerde gevşek bir şekilde geleneksel edebiyat eleştirisi olarak adlandırılan şeyde temel meşguliyetler haline geldi.
Bugüne kadar, genellikle, nesirdeki en baskın edebi biçim olan romanı tartışırken, eleştirmenin anlatının yönlerini analiz etmek zorunda olduğu varsayılmıştır. Görünüşe göre romanlar anlatı olarak statüleriyle ilgili. Şiirler, türsel bir karşıtlık olarak, metin olmaları nedeniyle şiirler kaçınılmaz olarak anlatsa da, öykü anlatmaktan başka bir şeyle ilgili görünmektedir.
Yine, anlatıbilimin Mikhail Bakhtin’in “kronotopu” ya da Genette’in etkili “tarih/anlatı/anlatı” tarafından inşa edilen karmaşık terimler listesi, nadiren şiir eleştirisine çevrilir. Edebi eleştiri, bunun yerine şiirin retorik özelliklerine öncelik verir: imgeleme genellikle bu tür yazıların “yakın okumaları”, çoğu zaman şiir eleştirisinin özel odağını sağlar.
Şiire nadiren anlatıbilimsel bir terminoloji aracılığıyla bakılıyorsa, bunun nedeni şiir üzerine eleştirel yazılarda tür olarak ‘anlatı şiirinden’ ziyade lirik’in hüküm sürmesi olabilir. Ve liriğin en göze çarpan özelliklerinden biri de anlatıya karşı direncidir. Lirik, eklemlenme koşullarını aşmaya yönelik bir dürtü ile karakterize edilir. Bu nedenle, görünüşte (mimetik olarak) kendiliğinden seslerin, kendi başlarına hiçbir gönderge etkisi olmayan seslerin dolaysızlık yanılsamasını sağladığı sık sık kesme işaretine başvurur.
Ayrıca, lirik, en az iki nedenden dolayı şiir eleştirisinin merkezinde yer alır. İlk olarak, liriklerin öğrencilere öğretmek için genel olarak daha uygun olduğu konusunda bir fikir birliği var. Liriklerin biçimsel özellikleri sınıfta oldukça hızlı bir şekilde kavranabilir ve geleneksel eleştiri belirli kritik ihtiyaçlara uygun lirik bulmuştur; örneğin, bir zamanlar çok etkili Amerikan Yeni Eleştirmenleri tarafından çokça tercih edilen belirsizlik, paradoks ve birliğin tanımlanması gerekir.
2. kişili anlatım
Birinci kişili Anlatım örnek cümleler
3. kişi ağzından anlatım
ANLATICI Türleri
3.kişi anlatım örnekleri
2.kişi anlatım örnekleri
2. kişi ağzından hikaye örnekleri
3. kişi ağzı nedir
Anlatı şiirleri, elbette, müfredatta çok sayıda var olmuştur, ancak öncelikle anlatıları açısından düşünülmek yerine, farklı türsel oluşumlara tahsis edilmiştir – balad, epik ve romantizm bariz olanlardır. Zaman zaman eleştirmenler, Elizabeth Barrett Browning’in Aurora Leigh’i ([1857] 1978) ‘manzum romanlardan’ bahsetmenin uygun olduğunu düşündüler.
Liriğin eleştirel egemenliğinin ikinci nedeni, yirminci yüzyılda şiirsel biçim olarak hegemonyasıyla ilgilidir. İngiliz Çalışmaları kurulduğundan beri, lirik, dönem içinde üretilen çoğu şiirin biçimi olarak hizmet etmiştir. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra ‘serbest şiir’in gelişmesi, liriklerin yükselişiyle çok ilgili. Yirminci yüzyılın son on yıllarında bile, New Statesman ve Society ve The Listener gibi diğer kültürel materyallerin (gazetecilik, denemeler, incelemeler) yanında şiir yayınlayan birkaç dergi, şiir için marjinal bir alanı şarkı sözlerine ayırıyor.
Bu tür haftalık yayınların düzeni açısından, şiir, okurların bir azınlığının ona adadığı bulmaca ile aşağı yukarı aynı öneme sahiptir. Liriğe olan kurumsal ilgi giderek daha fazla özelleşmiş ve teorik olarak karmaşık hale geldikçe, şiir ters orantılarda giderek daha önemsiz bir kültürel konum aldı ve böylece şimdi “daha yüksek” (ve birçok insan için erişilmez) bir “” (ve birçok insan için erişilemez) bir “biçim” olarak duruyor. Ne zamanın ruhuna ne de onun adına konuşmayan sanat. Daha ziyade, büyük ölçüde şairlerden ve akademisyenlerden oluşan küçük bir izleyici kitlesi sağlamak için “küçük” olarak etiketlenmiş dergilerde bir biçim olarak devam eder.
O halde şiirin akademi dışında çok az okuyucusu olduğu ve sahip olduğu az sayıdaki okurun şiirin anlatısından çok lirik özelliklerinden ilgi duyduğu düşünülebilir. Ancak bu noktada, eski ve yeni edebiyat eleştirisinin neredeyse her zaman görmezden geldiği yeni bir ayrım ortaya çıkıyor. Bu, akademik olarak tanınan ve akademik olarak beğenilmeyen ve çok popüler olan şiir arasındaki ayrımdır. Shakespeare’i türkülerden, Milton’ı Ranter yazılarından, Tennyson’ı müzikholden ve Philip Larkin’i Pam Ayres’ten ayırmak için var olan bir ayrımdır.
İncelendiğinde, burada listelenen çiftlerin her birinin diğerinin yazılarıyla tarihsel yakınlıkları olduğu görülebilse de, resmi olarak ‘büyük’ İngiliz edebiyatı kanonuna atanan şiir, ilişkili olduğu popüler formlardan çok sık ayrışır. ve anlamının çoğunun üretildiği şeydir. (Daha muhafazakar eleştirmenlerin gözünde Tennyson’ın en bayağı şovenist olabileceğini gözlemlemek, şairin “sanatını” “aşağılamak” gibi görünebilir.)
Britanya’da, çağdaş şairlerin panteonunun Seamus Heaney, Ted Hughes ve Thom Gunn gibi figürleri içermesi gerekiyordu. Okullardaki, kolejlerdeki ve yüksek öğrenimdeki akademik satışlar kesinlikle bu yazarları kamuoyunun gözünde tutuyor ve büyük ölçüde bu başarıdan dolayı içlerinden biri Şair Ödülü sahibi olarak taç giydi.
Ancak bu tür şairler, duygusal “ayet” yazan daha “popüler” yazarlardan (Patience Strong ve Helen Steiner Rice gibi) çok daha az keyif alırlar; 1970’lerin başında bir TV yetenek yarışmasında (Fırsat Knocks) ödül kazanan ve Some of Me Poetry (1972) adlı kitabının binlercesini satan Pam Ayres’ten; John Cooper Clark ve Jools’un punk yazılarından; Linton Kwesi Johnson’ın Siyah eylemci şiirinden; ve son zamanlarda, plak, kaset ve kompakt disk satışları ile video satışları dünya çapında milyonlara ulaşan hip-hop ve rap’in Kara sokak kültürü anlatılarından daha fazladır.
İngilizce olarak yazılan ve icra edilen, son derece tüketilebilir türden şiirler (eğer buna böyle demeye cesaret edilebilirse ve ben yapacağım) küreseldir. Ancak birçok sınav müfredatının varsaydığı gibi ‘sanat’ değildir. Yani popüler olduğu için ciddiye alınamıyor. Ve bu tür popüler kültürü incelemek için nedenler ve yöntemler bulmak gerekir.
2. kişi ağzından hikaye örnekleri 2. kişili anlatım 2.kişi anlatım örnekleri 3. kişi ağzı nedir 3. kişi ağzından anlatım 3.kişi anlatım örnekleri ANLATICI Türleri Birinci kişili Anlatım örnek cümleler
Son yorumlar