Antik Çağ – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Antik Çağ
Antik çağda Homeros şiirlerinin ve antik çağdan Rönesans’a kadar Aeneid şiirlerinin kültürel gücü, onlara Avrupa edebiyatında normatif bir statü kazandırdı; ikincil destan için bu şiirlerde bulunan edebi gelenek, siyasi ve tarihsel koşulları tamamlayan güçlü bir kültürel belirleyici oldu. Bu nedenlerle epik, anlatı türü olarak bir tür olarak kabul edilebilecek kadar istikrarlı ve etkili görünmektedir.
Romantizm için, terimin şu anda kullanıldığı şekliyle, böyle istikrarlı bir kimlik yoktur; hiçbir ortak ideoloji, konu ya da normatif metin onu bir tür olarak tanımlayamaz. Yalnızca romantizm, ‘şövalyelik’ veya ‘Arthur romantizmi’, ‘Yunan romantizmi’, ‘pastoral romantizm’ veya ‘gotik romantizm’de olduğu gibi bir sıfatla eşleştirildiğinde, genellikle bir tür olarak kabul edilir, çünkü bu durumlarda metin grupları tarihsel bağlantılar ile ilişkilidir.
Bununla birlikte, orijinal kullanımında, on ikinci yüzyıl Fransız feodalizmi bağlamında ortaya çıkan bir metin grubunu tanımladığı için, terim gerçekten de belirli bir anlatı türünü tanımlıyordu. Sözcük ilk olarak, Latince’den türetilmiş bir dil olarak ayırt etmek için ‘Romalılar’ olarak adlandırılan Eski Fransızca’da yazılmış eserlere uygulandı ve bu nedenle terim o dildeki şövalyelik hikayelerini belirtmek için geldi.
Chrétien de Troyes’in beş şiiri (12. yüzyılın sonları) ve Gottfried von Strassburg’un Almanca Tristan und Iseult’u, şövalye romantizm türünün edebi merkezi parçalarıdır. Tür İngiltere’ye geç geldi, ancak en iyileri Sir Gawain ve Yeşil Şövalye olan yüzden fazla örneğin olduğu tahmin ediliyor.
Malory’nin on beşinci yüzyılın sonlarına ait çevirisi, romansların derlemesi ve uzantısı Morte d’Arthur, türün tam olarak anlaşılan son versiyonu olarak kabul edilebilir. On yedinci yüzyılın sonlarına doğru bu terim, daha genel olarak, anlatı ve karakterizasyonu, diğer düzyazı kurgunun gerçekçiliğinden kaçan şövalye masallarına benzeyen uzun kurmaca eserlere uygulanmaya başladı.
Bu son kullanım, yirminci yüzyıl eleştirmenlerini, bir şekilde anakronistik olarak, MS ikinci ve üçüncü yüzyılların düzyazı kurgusunu, Heliodurus’un Aethiopica’sını, Achilles Tatius’un Leucippe ve Cleitophon’unu, Longus’un Daphnis ve Chloe’sini romans olarak etiketlemeye yöneltmiştir. Yunanca ve hatta Latince Apuleius’un Altın Eşek. Shakespeare’in Perikles’i için nihai kaynak, Tire Kralı Apollonius’un anonim Tarihi (Latince ama muhtemelen bir Yunan orijinalinden türetilmiştir), bu “Yunan romantizmi” türünün bir başka örneğidir.
Antik Yunan edebiyatı
Latin Edebiyatı
Antik Yunan edebiyatı Dönemleri
Antik Yunan edebiyatı eserleri
Antik Yunan yazarları ve eserleri
Modern Yunan Edebiyatı
Latin edebiyatı yazarları
Antik Yunan edebiyatı Özellikleri
On altıncı yüzyılda Jorge de Montemayor, İspanyol Diana’sını ve Sir Philip Sidney the Arcadia’yı bu eski aşkların etkisi altında yazacaktı. Shakespeare’in dramatik etkinliğinin son dönemi de bu tür anlatının büyüsüne kapılır; Yirminci yüzyıl eleştirisi, 1608-1611 yılları arasında yazdığı traji-komedileri, Perikles, Cymbeline, The Winter’s Tale ve The Tempest, onun “geç romansları” olarak adlandırmayı seçmiştir.
Ayrıca Rönesans, Boiardo’nun Orlando Innamorato’sunda (1483) ve onun büyük halefi Ariosto’nun Orlando Furioso’sunda İkincil romans olarak adlandırılabilecek şövalye romans geleneğinin yeniden canlandığını gördü. On altıncı yüzyılın ortalarında epik ve romans arasındaki rekabet iddialarının kapsamlı eleştirel tartışmasının ardından Tasso, Gerusalemme Liberata’sında bilinçli olarak bu tür edebi romantizmi epik ile birleştirdi.
Spenser, romans yapısını ve konusunu, tarih ve politik momenti ilişkilendirmenin destansı niyetleriyle birleştiren bir şiir olan The Faerie Queene’de, bu tür “ikincil romantizm”in İngilizcedeki en iyi örneğini üretmiştir.
Romantizm yirminci yüzyılın sonlarında eleştiride çok tartışılmış olsa da, doğasının kapsamlı bir açıklaması henüz yazılmamıştır. Romantizmle ilgili el kitabı tanımları, en sık olarak harikalar, sihir, garip veya egzotik ortamlar ve gerçekçi olmaktan çok ideale yönelen karakterizasyon tarafından tanımlanan bir anlatıdan bahseder.
Romantik olay örgüsünün karmaşıklığı, aslında tahmin edilemezliği de sıklıkla dile getirilir. Northrop Frye, Anatomy of Criticism’de (1957), romantizmi bir tarz, türden daha geniş bir kategoriyi ima eden, tarihsellik sorunundan soyutlanmış bir kelime olarak adlandırdı. Aslında kip, türün kabaca eşdeğeri olarak anlaşılabilir, ancak gerçek sosyal ve kültürel koşullarla ilişkisi önemli ölçüde ihmal edilir.
Yirminci yüzyıl eleştirel pratiğinde “romantizm” çoğu zaman bir yapıtı tanımlamak için değil, bir anlatıdaki öğeleri, motifleri, ruh halini, karakter türlerini, olay örgüsü durumlarını ve benzerlerini tanımlamak için kullanıldı. Frye ve Fredric Jameson tarafından yapılan en etkili iki teorik tedavi, doğası ve çekiciliği hakkında karşıt sonuçlara ulaştı. Frye için romantizm ‘tüm kurgunun yapısal özüdür’; Halk masalının doğrudan bir soyundan gelen romans, “bizi, bir bütün olarak, yaratığın destanı, insanın kendi yaşamını bir arayış olarak görme vizyonu olarak ele alınan kurgu anlayışına edebiyatın diğer tüm yönlerinden daha fazla yaklaştırıyor”.
Frye’ın romantizm anlayışı esasen tarih dışıdır; belirli bir romansın bağlamı diğer romanslardır ve bir romans eleştirmeni ‘bir eserin söylediğinden, ait olduğu tüm geleneğin eser aracılığıyla söylediği şeye çok hızlı bir şekilde yönlendirilir’. Romantizmin yapısını, bir gece dünyasına, ölümün, yabancılaşmanın veya psişik felçlerin simgesi olan bir yere inmeyi, ardından sıklıkla bir evlilikte ifade edilen, restore edilmiş yaşamın ve yeniden bütünleşmenin pastoral bir dünyasına dönüşü içeren döngüsel bir hareket olarak görür.
Söz konusu olan insan kimliği, inişte kafa karışıklığı veya onun kaybı ve çıkış ve dönüşte gerçek kimliğin yeniden kazanılmasıdır. Frye’ı eski romansları ortaçağ ile özdeşleştirmeye ve ardından her ikisini de son üç yüzyılın romansı “romansları” ile özdeşleştirmeye götüren bu kalıptır. Frye’a göre romantizm, destan ve trajediden, kahramanlığın en sık acıyla anlaşılmasıyla ayrılır; acı çeken, dayanıklı bir kadın kahraman, romantizmde genellikle kahramandan daha aktif güce sahip olacaktır veya erkek kahraman, kendisine göre hareket edilmesine izin vermelidir.
Frye, bunun, yükselişi büyük ölçüde romantizmle paralel olan Hıristiyan ahlakına ne kadar yakın olduğuna dikkat çekiyor. Ancak romantizmin “hayali evreni” ile Hıristiyanlık arasındaki yakın bağlantılara rağmen, nedensel bir bağlantı olduğuna inanmıyor. Daha ziyade romans, Hıristiyan mitini aktaran, ancak ondan önce gelen, masalsı ve inanca bağlı olmayan ve onun yerini alabilecek, hümanist bir ‘mitin kurtarılması’ olduğuna inanan İncil metinlerine benzer bir “seküler kutsal kitaptır”.
Antik Yunan edebiyatı Antik Yunan edebiyatı Dönemleri Antik Yunan edebiyatı eserleri Antik Yunan edebiyatı Özellikleri Antik Yunan yazarları ve eserleri Latin Edebiyatı Latin edebiyatı yazarları Modern Yunan Edebiyatı
Son yorumlar