Bağımsız Tiyatro – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Bağımsız Tiyatro
Bağımsız Tiyatro Topluluğu, Ghosts’un açılış prodüksiyonuyla yangının büyük kısmını muhafazakar eleştirmenlerden çekse de, Cemiyet, Ibsen’in dramalarını İngiliz sahnesine tanıtma kampanyasında yalnız değildi. Onun sosyal düzyazı oyunları, melodramatik kadın kahramanların ya da küçük kızların art arda gelen yavan bölümlerinden hüsrana uğrayan tiyatro kadınları için özellikle çekiciydi.
1889’da Janet Achurch’un Nora’yı canlandırdığı A Doll’s House’un yapımı, bir Ibsen eserinin Londra’daki ilk ciddi sunumuydu. Amerikalı aktris Elizabeth Robins ve hemşehrisi Marion Lea’ya Ghosts’un 1891’deki “korkunç başarısından” yalnızca aylar sonra Hedda Gabler’a binmeleri için ilham verdi. Bunu Master Builder, Rosmersholm, Hedda Gabler ve Act 4 of Brand’in bir abonelik serisi izledi. 1893 ve 1896’da Robins, Jane Achurch ve Bayan Patrick Campbell ile Little Eyolf’ta göründü.
Shaw’un bu öncü aktrisleri vaftiz ettiği “Ibsen’in yüksek rahibeleri”, I.T.S. Ticari tiyatro tamamen ilgisizdi. Ibsen, bir eleştirmen onları tanımladığı gibi, “erkekleri ve erkek kadınları kadınsılaştıran” entelektüellerden oluşan küçük bir kitleyi çeken bir azınlık beğenisiydi.
Chislehurst’ün oturma odaları ve Mayfair’in müzik odalarının yerini yağmurdan sırılsıklam fiyortlar ve ele geçirilmiş vahşi yaşamın yaşadığı rahatsız edici çatı katları aldığından, parçaların “taşralı” olduğu düşünülüyordu. Ibsen’in kadınları tekil bir şekilde “kadınsı olmayan” ve çoğu zaman tiz bir şekilde bağımsızdı.
Elizabeth Robins ve Marion Lea’nın kendileri için hiçbir başrol görmeyen aktör-yöneticilerin desteğini alma girişimleri, tam bir başarısızlıkla karşılaştı. Oyunlar özel şirketler tarafından sunuldu, oyunculara yalnızca masraflar ödendi ve yetersiz katılımlı bir matinede yalnızca bir kez oynayabilecekleri roller için entelektüel ve yaratıcı enerjilerini harcamak zorunda kaldılar.
Neredeyse yeterli sahne yoktu, tiyatrolar sadece bir veya iki günlüğüne kiralandığından teknik provalar yoktu ve cesur tanıtımcılar kendilerini büyük roller oynamanın yanı sıra çok sayıda idari faaliyetten sorumlu buldular. Ancak tüm pratik zorluklara rağmen, Ibsen’in oyunlarının İngiliz tiyatrosu üzerindeki etkisi ölçülemezdi.
Hangi tiyatroya gitmeli
Tiyatrolar
Büyük Tiyatro Oyunları
Komedi tiyatro oyunları
Online seyredilebilecek tiyatrolar
Tarihi tiyatro oyunları
Kadıköy Tiyatrolar
Profesyonel tiyatro izle
Bu kısmen İngiliz eleştirmenler arasında Ibsen’i bir oyun yazarı olarak değil de kategorik olarak reddettiği bir tanımlamayı öncelikle bir sosyal peygamber ve reformcu olarak görme eğiliminden kaynaklanıyordu. Clement Scott’ın “Ibsenite” kelimesi (onun için “krank” kelimesinin eş anlamlısıydı) Ibsen’in oyunlarından hoşlanan birinden çok daha fazlasını ifade etmeye başladı.
1891’de Shaw’un Quintessence of Ibsenism’inde geliştirilen “İbsenizm”, sosyalist bir siyaset felsefesine inanç, sosyal sözleşmeye düşüncesizce bağlılığa karşı bir muhalefet ve kadınların toplumda yeni bir rolü olduğuna dair bir inanç anlamına geliyordu. Ibsen’in eserini öven eleştirmenler ve izleyiciler ve onun içinde oynayan aktörler, bu toplumsal inanca az ya da çok bağlı kaldılar.
Scott, oyunların gösterilerine katılanları azarlarken, Fabian Cemiyeti üyeleri sıklıkla “kötü niyetli insanlar”ın büyük bir kısmını oluşturuyordu. Ibsen’in bir propagandacı olarak (her ne kadar yanlış yönlendirilmiş olsa da) yaygın görüşü, ciddi yazarlar için önemli konuların yalnızca önemsiz ve önemsiz şeyler için bir gösteri yeri olması gerekmeyen bir sahnede tartışmanın mümkün olduğunun açık hale gelmesiyle talihli bir sonuca sahipti. narsist.
Ayrıca Ibsen öncülerinin performansları, I.T.S. ve Stage Society, oyunculuk mesleğinin daha genç ve daha zeki üyelerinde benzer zorlu işler için bir istek yarattı. Ortaya çıkan ‘yeni drama’da karmaşık bir rolü üstlendikten sonra West End sahnesinin hack-work’üne dönüş, moral bozucu bir ihtimaldi.
Uzun vadeli sistemin angaryasından ve oyuncu-yöneticilerin tahakkümünden kurtulmak, oyuncuların gözlerini alternatif tiyatro yönetimi ve topluluk organizasyonu yöntemlerine açtı. Bu tek seferlik performanslara katılım giderek daha prestijli ve finansal ve teknik sorunlara rağmen sanatsal açıdan ödüllendirici bir iş olarak görülüyordu.
Ondokuzuncu yüzyılın sonunda reform gerektiren yalnızca İngiliz sahnesindeki çağdaş drama değildi. Shakespeare’in oyunlarının sunumları, genellikle marangozlar ve sahne ressamları tarafından güzelce yapılmış olmasına rağmen, daha anlayışlı kişiler tarafından eserlerin ruhuna temelde karşı olduğu hissedilen, muhteşem ve tarihsel olarak doğru sahnelerle aşırı derecede engellenmişti.
Venedik, Roma ya da Mısır’a yaptığı araştırma gezilerinden yeni çıkmış aktör-yöneticiler ve tasarımcılar, izleyicilerine bir oyun yerine bir seyahatname sundular. Sahne, bir sahne ekibi ordusu gerektiriyordu ve onların yardımlarıyla bile, aralıklar uzundu ve metnin muhteşem görsel set parçalarına uyum sağlamak için kesilmesi veya yeniden düzenlenmesi gerekiyordu.
Nasıl oyun yazımındaki değişime yönelik itici güç ana akım tiyatro dışındaki gruplardan geldiyse, Shakespeare’in oyunlarını sahnelemenin çağdaş tarzındaki reform da Elizabethan Stage Society ve yönetmeni William Poel’dan geldi. Poel’in temel inancı, bir oyunun, mümkün olduğu kadar orijinal olarak oynandığı sahne koşullarına yakın sahne koşullarında sunulması gerektiğiydi.
Shakespeare’in oyunlarında bu, iki seviyeli bir mimari set, bir oyuk ve en önemlisi oditoryuma uzanan bir platform anlamına geliyordu. Viktorya dönemine ait resim çerçevesi sahnesi ve bunun sonucunda apronun kaybolması, Shakespeare’in sürekli oyun oynama ve sahnelerin hassas yan yana getirilmesi üzerindeki etkisine sıklıkla dayanan dramaturjisini anlamsız hale getirdi.
Uzun aralıklar, set değişikliklerini kolaylaştırmak için metnin yeniden düzenlenmesi ve oyuncunun sahne önü kemerinin arkasına sürgün edilmesi Poel için lanetli şeylerdi. Yapımları büyük ölçüde salonlara ya da dış mekanlara monte edildi, ancak geleneksel bir tiyatro kullandığında taleplerine uyacak şekilde yeniden inşa edildi. En ünlü sunumları, 1881’de St George’s Hall’da Hamlet’in İlk Quarto’sunun ve 1901’de Charterhouse’daki Master’s Court’ta ahlak oyunu Everyman’ın yapımıydı.
Poel’in sahne diksiyonunda bir reform tutkusu, Elizabeth dönemi sahne koşullarını yeniden yaratma arzusundan sonra ikinci sırada geldi. Shakespeare’in oyuncularının Viktorya dönemindeki haleflerinden çok daha hızlı konuştuklarına ikna olmuştu. İlk Folyoyu kullanarak, ritmi ve vurguyu belirlemek için metnin noktalama işaretlerini ve büyük harf kullanımını yorumlamaya çalıştı.
“Ezgileri öğrenmek” olarak adlandırdığı bu süreç, prova dönemine egemen oldu, oyuncular sahneye ayak basmadan önce genellikle üç veya daha fazla haftayı egzersizde geçirdiler. Poel’in çalışmalarının ses üretimi üzerindeki etkisi, hem oyunculuk mesleğinin genç üyeleri arasında hem de sahne eğitimine katılanlar arasında dikkate değerdi.
Büyük Tiyatro Oyunları Komedi tiyatro oyunları Hangi tiyatroya gitmeli Kadıköy Tiyatrolar Online seyredilebilecek tiyatrolar Profesyonel tiyatro izle Tarihi tiyatro oyunları Tiyatrolar
Son yorumlar