Edebiyatın Hakikat İddiası – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Edebiyatın Hakikat İddiası
Eleştirilerde ilk kez bir araya getirilen, birbirine bağlı birkaç tema, zulüm, düşünce özgürlüğü, dini söylemin kapalı veya “monolojik” karakteri yoluyla ilerlemesi tesadüf değildir.
Aslında Spinoza’nın, çalışmaları en azından uzun vadede, ilk başta kendileri için hayati yeni özgürlükleri güvence altına alma etkisi olan romancılar, şairler, hicivciler ve diğer bu tür “edebi” şahsiyetlerin şirketine çok ait olduğu iddia edilebilir. bundan böyle tanınabilir biçimde farklı) yazı türü, daha sonra felsefe, siyaset, teoloji ve benzeri tartışmalı alanlarda. Bu ölçüde Kermode, Spinoza’nın aşağı yukarı seküler hermenötik pratiğini icat ettiği iddiasında haklı çıkar; bu, ancak kutsal metin gerçeğinin kanonik, kendi kendini yetkilendiren versiyonlarına meydan okumayla ortaya çıkabilecek bir uygulamadır.
Ancak, Spinoza’nın Althusser ve Macherey gibi teorisyenler tarafından kabul edilen, kurguların yalanlarla bir düzeyde ele alınamayacağı veya doğruluk ve hata sorularının basitçe ortaya çıkmadığı bilişsel olmayan bir “estetik” değer alanına gönderilemeyeceğini ileri süren argümanını da hatırlamak gerekir.
Çünkü tam da Spinoza’nın kurgusal söylemin karma ya da “çoklu” karakteri olarak adlandırdığı şey sayesinde, eleştirinin körü körüne algılayabilen, karışık fikirleri farklı, daha katı ya da aldatıcı olmayan bir anlatı temsili düzenine tabi tutarak açıklığa kavuşturma gücü vardır. aksi takdirde hakikat olarak kabul edilebilecek noktalar, ‘sağduyu’ inanç veya ideoloji hatalarıdır.
Bu, romanların bir vakayı etkili bir şekilde tartışabileceği ve dahası, kurmacayı tam da bu nedenle ciddiye alan karşı-argümanlara yol açabileceği noktasında daha “felsefi” bir yoldur. Ve bu sadece bariz örnekler için -roman à thèse, politik romanlar, din değiştirme anlatıları ya da diğer bu tür açıkça didaktik eserler için değil, aynı zamanda okuyucu üzerinde tasarımı çok daha az elle tutulur olan, ancak yine de bir dizi tutumları kışkırtan yazılar için de geçerlidir. doğrudan onaylamadan düpedüz öfkeli reddetmeye kadar yanıtlar.
İkinci alternatif, akademik eleştiri söyleminde nadiren yer alan bir alternatiftir, çünkü burada gördüğümüz gibi estetik değer konularını tartışmacı garanti sorularının üzerine yükseltmeye yönelik telafi edici bir eğilim vardır. Ama yine de bu kuralın dikkate değer istisnaları bulunuyor; aralarında Macherey, de Man, Empson ve yaygın estetikleştirme akımına karşı duran diğerleri (Gerald Graff gibi) var.
Bu düşünürleri, aksi takdirde dikkate değer görüş farklılıkları karşısında birleştiren şey, ilk olarak, kurgusal eserlerin ifadeler yaptığı (veya edat tutumları içerdiği); ikincisi, eleştirinin kutsal bir “edebi” değerler alanına sığınmaması gerektiği; ve üçüncüsü, metinlerle bir dizi mesele üzerine tartışılabileceğidir, felsefi, politik veya sosyo-tarihsel ki bunlar kaçınılmaz olarak doğru ve yanlış sorularına yol açar.
Edebiyatı her türlü hakikat iddiasından ayırma hareketi, kurmacayı yalnızca önemsizleştirebilir ya da onu, gerçek meselelerle olası hiçbir ilgisi olamayacak, anlatı kodları ve uzlaşımlarıyla saf, kendi kendini meşgul eden bir oyun düzeyine indirebilir.
Hakikat ne Demek
Felsefede hakikat ne demek
Dinde hakikat nedir
Hak ve hakikat nedir
Tasavvufta eşyanın hakikati
Hakikat nedir Tasavvuf
Mutlak hakikat
Hakikat ile cümle
Belirgin bir şekilde, bu hareketin, postmodern teorisyenlerin, edebiyat eleştirmenleri tarafından, sempatik ya da düşmanca, romancılardan (örneğin Kurt Vonnegut, Angela Carter, EL Doctorow ve Rushdie’nin kendisi) daha sık yaptığı ve görünüşe göre bir araya getirme konusunda hiçbir sorun görmeyen bir hamle olmasıdır. bir yanda deneysel, postmodern ya da yabancılaştırıcı tekniğin çeşitli biçimlerine bağlılık ve diğer yanda belgesel-gerçekçi modun sürekli (aralıklıysa da) kullanımı söz konusudur.
Onların çalışmalarını ve özellikle Rushdie’nin çalışmalarını karakterize eden şey, bu tür hazır ayrımlardan kasten kaçınan ve bizden kendimize algılanabilir bir şekilde benzeyen alternatif gerçeklikler tasarlamamızı isteyen, ancak hayali ve olgusal (ya da hayali ve koşullu hakikate dayalı) söylemin sürekli iç içe geçmesidir.
Bu kapsamda, özelliklerin, bireylerin ve olayların böyle bir dünyadan diğerine transferini düzenleyen kurallar veya kısıtlamalar oluşturmaya çalışan modal mantıkçılar ve “olası dünyalar” teorisyenleriyle aynı alanda çalışıyorlar. O zaman edebiyat eleştirmeni için, “gerçekçiliğin” veya realist etkinin, aksi takdirde bu farklı alanlarda değişmez olduğu ortaya çıkan bazı önemli özellikler arasında kalan “dünyaötesi kimliğin” bir ürünü olduğu bir soru olacaktır.
Bunlardan biri (aslında içinde yaşadığımız dünya), benimsenen analitik çerçeveye veya analistin tüm dünyaları eşit derecede uyumlu olarak ele alan bazı ‘modal gerçekçilik’ versiyonunu kabul etme istekliliğine bağlı olarak daha fazla veya daha az derecede ontolojik ayrıcalığa sahip olacaktır. ve bu nedenle kendi (sağduyu veya bu dünyevi) bakış açımızdan söyleyebileceğimiz kadarıyla fiilen var.
Bu son birkaç paragraftaki amacım, bir kez daha, kurgusal metinlerin doğruluk ve yanlışlık değerleriyle ya da diğer yazı türleriyle (tarihsel, siyasi, felsefi ve benzeri) ilişkilidir.
Kurguların bir şekilde doğruyu söyleme söyleminin sıradan gereksinimlerinden muaf olduğunu kabul eden Rushdie davasındaki savunma hattında tatmin edici olmayan şeyin ne olduğunu açıklamaya da yardımcı olabilir. Elbette bu fikrin uzun bir tarihöncesi vardır, (bunu düpedüz bir skandal olarak gören) Platon’dan sonraki şiir ve kurgu savunucularına, Sir Philip Sidney’den Shelley, Arnold, I. edebiyatın, hayal gücü, yaratıcılık, “duygusal” anlam, muğlaklık, paradoks vb. değerlerine başvurmayı içeren farklı bir tür “hakikat” sunduğu görüşü, yalnızca doğru ifadenin bilişsel standartlarına indirgenemez. Bu durumda, İslami köktendinciler açıkça yanlış anladılar, aynı şekilde kurgusal ve diğer söylem tarzları arasındaki temel farkı görmezden gelen uzun bir rahip ve komiser dizisinden bahsetmeye gerek yoktur.
Spinoza’ya dönmek, Şeytan Ayetleri üzerindeki tartışmada neyin tehlikede olduğunu kavramanın bir yoludur. Spinoza’ya göre, kurgunun, akıl ve hakikatin ilgi alanlarından oldukça farklı bir alana, tek geçerli değer standardının pragmatist çekicilik olduğu bir “sözde ifadeler” (Richards’ın tabiriyle) alanına ait olarak ele alınması düşünülemez.
Aksine: kurgu, “yeterli fikirlerin” hayali, hatalı, metaforik, analojik ve bu tür yanıltıcı bilgi etkileriyle karıştırıldığı (ancak ayrılmaz bir şekilde karışmadığı) doğruluk ve yanlışlık arasındaki tartışmalı bir bölgedir. Böylece, Macherey’e göre: ‘Kurgu, yanılsama ile karıştırılmaması gereken, eşdeğer değilse bile, bilginin ikamesidir.
Bir edebi üretim teorisi bize metnin neyi “bildiğini”, nasıl “bildiğini” göstermelidir. Bu nedenle, eleştirinin görevi, anlatı biçiminin doğasına özgü yapısal mekanizmaların, kendi “hayali” varsayımlarının sınırlarını nasıl ortaya çıkardığını tam olarak açıklamaktır. Ve bu, doğrudan, anlama hatalarının (ya da “hayal gücü fikirlerinin”) şu ya da bu bireysel düşünürün bazı yerel sapmalarına indirgenecek hatalar olmadığı yolundaki Spinozist ilkeden çıkar.
Aksine, bunlar her zaman, kökeninde dini veya sosyo-politik olsun, hakim konsensüs inanç biçimlerinin koyduğu sınırlar nedeniyle aklın şu anda algılayamadığı “çoklu” sıralı nedenler ve sonuçlar zincirinden doğarlar.
Dinde hakikat nedir Felsefede hakikat ne demek Hak ve hakikat nedir Hakikat ile cümle Hakikat ne Demek Hakikat nedir Tasavvuf Mutlak hakikat Tasavvufta eşyanın hakikati
Son yorumlar