EDEBİYATTA TÜRLER – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
EDEBİYATTA TÜRLER
Edebiyat her zaman türler halinde, yani aynı geleneğe dayandıkları için birbirine ait olan eser gruplarında trajediler, komediler, epigramlar ve benzeri- örgütlenmiştir. Her tür, belirli özellikler, belirli biçimsel nitelikler takımyıldızları ile karakterize edilir; böylece üyeleri birçok benzerliği paylaşıyor. Bireysel çalışmalar diğer benzer çalışmalarla tam olarak nasıl ilişkilidir?
Bu soruya çeşitli cevaplar verildi ve bir süre edebi özgünlüğün sırrını saklıyor gibi göründü. Sonuç olarak tür, edebiyat kuramının bütününde en zorlayıcı kavramlardan biri haline geldi. Zor meselelerle kuşatılmış, merkezi bir konuma sahiptir.
Genel sözleşmeler nasıl değişir? Bu, edebiyatın kendisinin nasıl değiştiğini sormakla aynı şey mi? Türe göre sınıflandırma mümkün müdür? Yoksa tür, sürekli değişen kodların bir birikimi midir? Estetik yargıları koşullandıran tür kuralları var mıdır? Bu tür sorular soyut ve genel görünebilir; yine de her eleştiri eyleminde yer alırlar. Bu makale, geçen yüzyılda bunların nasıl yanıtlandığına bir göz atacaktır.
Tür açısından bakıldığında, on dokuzuncu yüzyıl yoğun bir yaratıcı dönemdi. Neredeyse ortaçağ cesaretiyle kendini yeniliğe ve jenerik karışıma verdi. Ancak bu, yeterli tür teorisinin arka planına karşı elde edilemedi, çünkü neo-klasik retoriğin çöküşünden sonra pratik ve teori arasında bir uçurum açıldı.
Viktorya döneminde en fazla üç tür jenerik düşüncenin verimli olduğu kanıtlandı. Biri, biyolojik model üzerinde edebi formların evrimi fikriydi. Schiller, türlerin “ilkel” veya “naif”ten “yapay” veya “duygusal” versiyonlara doğru geliştiğini öne sürmüştü. Bu değerli fikir başkaları tarafından benimsendi ve sonunda CSLewis (1942) tarafından yeni bir “birincil” aşama (Homeros’un destanlarında örneklendirildi) ile “ikincil”, bilinçli olarak taklitçi bir aşama, daha çok jenerik saflık düşünceleriyle ilgilenir.
Başka bir idealleştirilmiş karışım: Orijinal yazarlar, saf tür biçimlerinin bulanık, karıştırılmış veya mümkünse tamamen kaçınıldığından emin olmak zorundaydılar. Üçüncü tohum, çelişkili bir şekilde, tüm edebiyatın dramatik, lirik ve anlatı olarak “doğal” bir şekilde bölünmesi hipotezinde kök saldı. Bununla birlikte, onun doğurganlığı, on dokuzuncu yüzyılın ortalarındaki Eneas Sweetland Dallas gibi iyi eleştirmenlerde bile, bozuk, metafizik bir lüks üretti; ‘lirik’ gibi hipostatize edilmiş varlıklar üzerine meditasyonlarda filizleniyor.
1967’deki ünlü bir Festschrift makalesinde, René Wellek (1970), bu tür meditasyonların çoğunlukla ne kadar belirsiz olduğunu (ve buna eklenebilir ki, hala öyle olduğunu) gösterdi. Yine de Wellek’in faydalı yıkıcı çalışması biraz fazla ileri alınmış olabilir. Susanne K.Langer’ın Feeling and Form’daki (1953) neo-Kantçı “büyük edebi biçimler” açıklamasında bir öz vardır: örneğin, onun lirikte zamanların kullanımına ilişkin tartışması hala ilgiyi korumaktadır. Her şeyden önce Platon’a kadar uzanan üçlü ayrımın, edebi öğelerin bilinçli inşasında en azından mantıksal alternatiflere karşılık gelmesi mümkündür.
Türk edebiyat Türleri
Yazı Türleri Nelerdir
Metin Türleri
edebi türler nelerdir
Olay Yazıları
yazı türleri
edebi türler nelerdir
edebi türler
Tür kategorilerinin romantik reddi, çok önemli etkiye sahip bir retorik karşıtı teorisyen olan Benedetto Croce tarafından mantıklı bir sonuca varıldı. Croce’a göre türsel kategoriler, “filozofların bile Estetik, trajik, komik ve mizahi olanı ele almaya başladıklarında, diyalektik döngülerin ve yüce önemsizliklerin ne kadar yetenekli olduğunu gösteren “yanlış ayrımlar”dı.
Bireyler arasında gözlemlenen bir “benzerlik bağının” varlığını kabul etti, ancak bu tür “aile benzerliğinin” tanımlanabilir sınıflarla bir ilgisi olduğunu erken yaşta reddetti. Böylece, yaklaşılan her edebi eser, genel fikirlerin hiçbir ilgisi olmayan benzersiz bir estetik karşılaşmanın konusudur. Croce’nin teorisini göreci olarak ya da Alman Romantizminin doktrinlerinin salt bir müstehcenliği olarak reddetmek kolaydır.
O, modernizmin bir kahramanıydı ve eleştirinin gerçek zihinsel fenomenlerine alışılmış soyutlamaların ötesine geçmek için cesur bir girişimde bulundu ve sadece Wittgensteincı temaları değil, aynı zamanda fenomenolojinin temalarını da -Amerikan Yeni Eleştirisi’nden hiçbir şey söylemeden- öngördüğü kabul edilebilir. Daha spesifik olarak, bir Crocean yaklaşımı, E.D.Hirsch’in aşağıda tartışılan içsel tür teorisinin belirli yönlerinin temelini oluşturacaktı. Gerçekten de, kalıcı bir gerçeği kabul eder: yani, gerçek estetik tepkilerin yalnızca sınıfların temsilcilerine değil, bireysel eserlere yöneliktir.
Croce’nin fikirleri şimdi ne kadar önemli görünse de, bu yüzyılın ilk on yıllarında, “sabit tarihsel türleri” kayıt altına alma işlerini sakince sürdüren edebiyat bilginleri tarafından neredeyse tamamen görmezden gelindi. WWGreg’in önemli Pastoral Poetry and Pastoral Drama’sı (1906), James Hutton’ın The Influence of the Greek Antology’si (1922) ve Dwight L.Durling’in Georgic Tradition in English Poetry’si (1935) gibi çalışmalar, ampirik listelerin büyük bir kısmını oluşturuyordu. işler, borçlar ve ‘etkiler’; Herhangi bir teorik dürtü onları bilgilendirdiyse, biçimsel evrimin izini sürmek yarı Darwinci bir arzuydu.
Bu tür çalışmalar, şimdi daha sofistike bir yöntemle olsa da daha yakın yıllarda devam etti: birkaç mükemmel örnek arasında John Chalker’ın The English Georgic (1969) ve Helen Cooper’ın Pastoral: Medieval into Renaissance (1977) adlı yapıtlarından bahsedilebilir. Artzamanlı yaklaşımı nedeniyle, bu tür tür araştırması son zamanlarda eleştirel modanın dışında kalmıştır.
Ancak teorik olarak ilginç eleştirilerin çoğu ortadan kalktığında, haklı olarak, iyi düzenlenmiş bilgileri için kalıcı bir değer olarak kalacaktır. Gerçekten de, Greg’in kitabı ve buna benzer diğerleri, modern karşılaştırmalı edebiyat çalışmalarının temellerini attı. Ve pastoral ve georgic’in ilk vakayinameleri, Ralph Cohen’in The Art of Discrimmination’da (1964) olduğu gibi bir teorisyenin daha ince tarih yazıcılığı değirmenlerinin yanı sıra Anthony Low’un The Georgic Revolution (1987) gibi politik uygulamalar için temel sağladı.
Geleneksel türün iddiaları daha teorik olarak Şikago Aristotelesçileri tarafından ileri sürüldü -filozof Richard McKeon, eleştirmenler Elder Olson ve R.W.Keast, edebiyat tarihçisi Bernard Weinberg ve hepsinden öte fikir tarihçisi R.S.Crane. Akademik bir konu olarak eleştirel yöntemin öğretilmesine kendini adamış olan Chicago okulu, teoride çoğulcu olarak hoşgörülüydü; ama pratikte klasisizmi dar bir kuralcıydı.
Edebi türler edebi türler nelerdir Metin Türleri Olay Yazıları Türk edebiyat türleri Yazı Türleri Yazı Türleri Nelerdir
Son yorumlar