Klasik Eserlerin Gücü – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Klasik Eserlerin Gücü
Klasikler grupla yüzleşmek için bir itici güç sağlar. Pound, Gürcü hareketi tarafından temsil edilen çağdaş eğitimli centilmenlerin şiirlerini köhne ve yapay olarak retorik olarak gördü. Her iki yazar için de Homeros’un destanına dönüş daha kısa, daha dolaysız ve dolaysız (hatta konuşma diline özgü) bir tarzdaydı.
Aşırı süslü ve terbiyeli yazının yansıttığı uygar edebi incelik, özgün olmayan ve katılımdan yoksun olarak görülüyordu. Örneğin her iki yazar da, diğer seslerin varlığını ima etmek için çalışmalarında ardışık “kesintiler” kullanır.
Pound’un Cantos’unu açan Odysseus’un sesi, Odyssey Pound’un Latince/Yunanca paralel baskısını kullanan Andreas Divius tarafından kesilir. Şair, maske takan, kılık değiştiren biri olarak dikkatleri üzerine çekerken, Pound’un benimsediği Homeros kişiliği bozulur.
Bu, açıkça Pound’un Odyssey’deki kendi seçici çalışmasıdır. Hem Pound hem de Joyce, klasik dünyayla benzersiz bir ilişki kurar. Her ikisi de önceki çağın tanımladığı klasik bir geleneğe katılma zorunluluğu hissetmez.
Sonuç olarak, modern yazıların çoğu, parçalanmış ve değişken bir tarzda klasiklerle bağlantılar kurar. Yirminci yüzyıl yazarı, klasikleri birleşik bir kültürel düzene işaret eden bir görüşü benimsemek yerine, onları sıklıkla seçici ve dönüştürülmüş bir tarzda kullanır.
Yüksek kültürel klasik geleneğe sahip dernekleri gözlemlemek genellikle zordur. Örneğin, Ulysses’in pek çok okuyucusu Joyce’un Odyssey ile yapmak istediği bağlantıları biliyor ama onları algılamakta zorlanıyor. Joyce’un Homeros’un destanına ilişkin seçici, bireysel görüşü düşünüldüğünde bu şaşırtıcı değildir (pasifizm, Odysseus hakkında pek paylaşılan bir fikir değildir).
Eski Akdeniz’den yirminci yüzyılın başlarına kadar Dublin’e dönüşen sahne, benzerliklerden çok farklılıkları çağrıştırıyor. Ulysses aslında Odyssey’nin bir versiyonu değil. Yine de Joyce’u okuduktan sonra Homeros’a dönen okuyucu için hem keşif hem de aşinalık duygusu vardır.
Leopold Bloom’un bir oğul aramak için Dublin’de yaptığı yolculuk, Homer ile yapısal bir benzerlik sağlar ve Odyssey’nin organizasyonunun Joyce’un romanını bir anlatı dizisine dönüştürmenin bir yolunu önermesine izin verir. Ancak iki eser arasındaki ilişki ters yönde de kullanılabilir, örneğin Joyce’un güvenilmez anlatıcıları bize Odysseus’un anlattığı hikayelerin nasıl okunacağına dair başka bir bakış açısı sunar.
Ulysses’teki anlatı seslerinin çeşitliliği ve türleri (ve bunların güvenilmezliği) konusundaki farkındalığımız, Odyssey’nin anlatılarını anlamamızı sağlar. Yirminci yüzyıl yazılarının klasikleri kullanmasının heyecan verici yönlerinden biri, klasik metinlerin genellikle yeni ve çarpıcı şekillerde esrarengiz bir şekilde aydınlatılmasıdır.
Klasik metinler, kapsamlı bir şekilde tekrarlanan kültürel formülasyonlar olarak görünmek yerine, hem stil hem de içerik açısından yeni bir edebi güce sahip olduklarını duyururlar.
Bunun bir örneği, Ovid’in Metamorfozlarının III. Kitabından alınan Diana ve Actaeon hikayesinin bir taklidi ile sağlanır. (Actaeon avlanırken yanlışlıkla tanrıça Diana’yı çıplak banyo yaparken bulur.
Klasik eserlerin özellikleri
Klasik kitaplar
Edebiyatta klasik eser ne demektir
Modern Klasik kitap nedir
dünya klasikleri listesi
Klasik Kitap Önerileri
dünya klasikleri seti
dünya klasikleri listesi iş bankası yayınları
Tanrıça bir ölümlüye bu görüntünün verilmesini kabul edemediğinden, Actaeon bir geyiğe dönüştürülür ve ardından kendi tazıları tarafından yutulur.) Hikâye durmadan tekrarlanmıştır, ancak ele almak istediğim örnek, 1960’larda bir Amerikan kısa hikayesidir.
Cheever’ın hikayesi ‘Metamorphoses’ New York’ta geçiyor. Yeni bir fikre hevesli bir şekilde sahip olan Larry Actaeon adındaki arkadaş canlısı ama biraz kontrolsüz masum bir masumun, başkanın ofisine haber vermeden nasıl acele ettiğini anlatıyor. Orada çıplak duran bir şirket müdürünün dul eşini keşfeder.
Utanır, geri çekilir. Yavaş yavaş dünyası değişir. Kimliği sürekli karıştırılıyor, bir hamal tarafından yönetici değil teslimatçı olarak kabul ediliyor. Hikaye sona erdiğinde eve yaklaşır ve onu selamlamak için koşan köpeklerinin sesini duyar.
Cheever’ın eserinin başarılarından biri, Diana ve Actaeon hikayesinin ifade etmek için tasarlandığı şey hakkındaki varsayımların müstehcen bir şekilde açık bırakılmasıdır. Hikaye, farklı zamanlara ve koşullara rağmen, bir tür evrensel oyun içinde oynamaya zorlanan insanlar hakkında mı?
Klasik efsanenin yapısı açısından bir şirket yöneticisinin ani ölümünü görmenin sonuçları nelerdir? Cheever’ın hikayesi bizi bir takım ön yargılarla değil, yeni bir merakla Ovid’e yönlendiriyor. Açık olan şu ki, Actaeon’a yapılan tüm muamele bir şekilde şüphelidir, ciddi bir suç olarak kabul edilmesi zor olan bir eylem cezalandırılmaktadır.
Yine de Cheever, mükemmel bir Ovid okuyucusudur. Mizahı kaybetmeyen şüpheciliği, duygusallığa dönüşmeyen pathos’u yakalamayı başarır. Her ikisi de dünyayı esasen irrasyonel olarak öne sürüyor, ancak insanlığın yaşamaya zorlandığı oldukça sert terimler içerir.
Cheever’la ilgili ilginç olan ve bu yüzyılın klasiklerle olan ilişkisine örnek teşkil eden şey, hikayesinin Ovidian’ı sadece onu kopyalamadan barındırmasıdır. Klasik eserlerin görünüşte ne tür kültürel standartları yansıttığına dair önyargılar, Metamorfozların oldukça seçici ancak başarılı bir okumasıyla cevapsız bırakılır.
Okuyucu, benzerlikleri bulmak için sürekli şaşırır; Cheever’ın New York portresi, hikayenin Ovid’e bağlılığı tarafından çarpıtılmamış veya inandırıcı hale getirilmemiştir. Ovid, Cheever’ın bakış açısından yeniden değerlendirilir. Orijinali, tıpkı hikayesini bildirdiği gibi bilgilendirir.
Yirminci yüzyıl okuyucularının birçok klasik metinde yirminci yüzyıl deneyiminin yönlerini keşfetme yeteneği, çağdaş deneyimin anlaşılmasına yardımcı olmak için yeni nesillere bu eserlere yönelme konusunda ilham vermeye yardımcı olmuştur.
Bazı okuyucular klasikleri aydınlanmış, aklı başında, insan etkinliklerinin standartları olarak anmaya devam ederken, diğerleri klasik dünyanın daha karanlık, daha rahatsız edici bir yanını bulmuşlardır. Antikitenin akıl karşıtı olduğuna dair bu görüş, on dokuzuncu yüzyılda başladı.
Nietzsche’nin Yunan kültürünü Apolloncu (düzenli) ve Dionysosçu olarak ayırması ve klasik dünyanın korkunç ve doğal olmayan güçlerden duyduğu korkunun farkında olması bu perspektife felsefi bir arka plan sağladı. Bu yüzyılın başında, Sir James Frazer’in klasik mitler ile erken folklorik ritüeller arasındaki yakın bağlantıları gösteren Altın Dal (1922) adlı eseri, klasik kültürün daha gizemli bir yanının bu algısına bir tür antropolojik gerekçe sundu.
Yine de kritik olarak, bu yeni bakış açısını aydınlatmak için en önemli kitap E.R.Dodds’un The Greeks and the Irrational’ı iken, edebiyat üzerindeki etkisi yüzyıl ilerledikçe çeviri tarzlarında en belirgin hale geldi. Kuşkusuz, klasiklerin son zamanlardaki en büyük edebi başarılarından biri, çok sayıda heyecan verici çeviri üretmek olmuştur.
dünya klasikleri listesi dünya klasikleri listesi iş bankası yayınları dünya klasikleri seti Edebiyatta klasik eser ne demektir Klasik eserlerin özellikleri Klasik Kitap Önerileri Klasik kitaplar Modern Klasik kitap nedir
Son yorumlar