Modern Şiir ve Gelenekler – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Modern Şiir ve Gelenekler
Şiirler, onların özel yapısal özellikleri onları “birliğe”, yani “yananlamları, tutumları ve anlamları dengeleyen ve uyumlu hale getiren” ve “tutumların bütüncül ve yönlendirici bir tutuma tabi bir hiyerarşide birleştirilmesine” çeker.
Ancak bu, “mantıklı değil, dramatik bir süreçtir”. Analiz için şiir seçimi şaşırtıcı değil ve hepsi İngiliz (Yeats hariç) ve erkek: Donne, Shakespeare, Milton, Herrick, Pope, Gray, Wordsworth, Keats, Tennyson ve Yeats. Bu yazarlar ‘geleneğin merkezi akışını’ temsil eder. Başlığın semaveri, Keats’in ‘Ode on a Grecian Urn’ da dahil olmak üzere birçoğunda bulunur.
Romantik bir yazar olan Keats, daha önce Brooks için fazla çekici bir yazar olmamıştı. Keats’in Şiiri Anlamak’ta yer alan şiirleri hakkındaki yorumları genel olarak küçümseyiciydi. Örneğin, ‘Bülbüle Övgü’ mantık ve yapıdan yoksundur, ‘dekoratif tarafta’ olan ve yalnızca ‘hafifçe ironik’ olan görüntülerden yararlanır; şiir, ‘algı keskinliğini salt güzelliğe’ kurban eder.
Bununla birlikte, Modern Şiir ve Gelenek’te, Keats’in çalışması Shelley’ninkine tercih edilir olarak kabul edilir: Shelley’nin duygusal kendine düşkünlüğünün aksine, kendi kendini ironi mayasına sahiptir ve lirizmi sınırlıdır. Bununla birlikte, ‘Grecian Urn’deki Ode’ tarafından sunulan sorun farklıdır. Dil sorunu değil, bir inanç sorunu sunuyor: Son satırlarına nasıl yanıt vereceğiz?
Bu satırlar, söylemsel bir önerme sunuyor gibi görünüyor ve bu nedenle Yeni Eleştirel ilkeleri rahatsız ediyor gibi görünüyor. Brooks ise şiiri savunmaya koyulur. Onun için bu dizeler dramatik bir ifadedir ve dramatik bağlamda “şiirin ve genel olarak sanatın doğası üzerine bir mesel olması amaçlanan” şeyin bir parçası olarak alınmalıdır.
Brooks şiiri paradokslar ve “ironik alt akıntılar” tarafından düzenlenmiş olarak okur: konuşan sessiz bir vazo, “vahşi esrime” bildiren katı bir vazo, statik olarak oyulmuş ama dinamik olarak aktif, genç ve yaşlı, ölümsüz ama cansız bir vazo, bir ” soğuk pastoral’ vb.
Dolayısıyla Ode, sonucuna doğru ilerlerken kendi kendini kontrol eden ironiler tarafından düzenlenen bir Yeni Eleştirel uygunluk modelidir. Brooks, Keats’in 4. kıtadaki “küçük kasaba” tasvirine takılıp kalıyor ve onun açıklaması, argümanı kapanış teklifine doğru kaydırıyor.
Bu ‘dindar sabah’ toplu ritüel için ortaya çıktıkça, ‘insanları organik bir bütün olarak birbirine örülür’; ‘yeşil sunak’, ‘doğal spontane yaşamı’, ‘kendi arazisiyle doğal olarak ilgili bir şeyi’ temsil eder; kasaba “emperyalist hırs olmadan istikrar ve bağımsızlık” şehridir, “barışçıl kalesi” barış ve savaşı bir araya getirir.
şiir gelenekleri
şiir nedir
şiir analizi nasıl yapılır
tema ne demek
türkü nedir
koşma nedir
halk edebiyatı
Elbette, buradaki analizin Yeni Eleştiri’nin başladığı Tarım senaryolarını veciz bir şekilde yansıtması ve eleştirmenin, şiirin yapısını ve işleyişini tarafsız bir şekilde tanımlamaktan çok, ayrıntılarını kendi inançlarıyla doldurması çarpıcıdır.
Argüman ilerledikçe bu daha da netleşir, çünkü Brooks, “sembolün ima ettiği kasaba, gerçek şehirlerden daha zengin ve daha önemli bir tarihe sahip olur”; yani, Ode’nin son satırlarının mesajıyla ilgili canlanan bir mit ile gerçek tarihe (Yeni Eleştirel anlayışta üzücü bir hikaye) meydan okuyor. Brooks, çözümleyici paradoksal gerilimin şairin şehre ve şehre karşı tutumundan kaynaklandığını öne sürer.
Argüman, gerçeklik ile “temel-gerçeklik” arasında bir ayrım yaparak ve şair gibi şiirin (yazarın çok Yeni Eleştirel olmayan bir girişi) bizi ikincisine inanmaya teşvik ettiğini öne sürerek çalışır. Bu ‘temel gerçeklik’ kasabayı, vazoyu, şiiri ve eleştirmeni kucaklayan zorlu, alternatif sanat dünyasıdır.
Vazo, “özerk bir dünya olarak biçimlendirilmiş bir şeydir”; ‘yaşamın ötesinde bir yaşam’, gerçek tarihin karmaşası boyunca benzer akıllardan nesillere konuşan ‘zamanın ötesinde, zamanın dışında bir tarih’e işaret ediyor ve Brooks’un son iki satırdaki parlamasının ‘o “biçimlendirilmiş deneyim” olduğunu söylüyor. yaratıcı içgörü, insan ve doğanın temel ve temel algısını somutlaştırır.
Gerçeği ortaya çıkaran bilim ve diğer bilgi biçimleri değil, sanattır. Sanat, “biçimlendirilmiş deneyim”in “temel gerçekliğini”, kendisinin de gerilim ve paradoksla canlı olan oksimoronik bir ifadeyi verir.
Sonuçlar, dramatik canlandırmaları, şiirin “tutumunun olgunluğu, dramatik gerilimi, duygusal ve entelektüel tutarlılığı” ile doğrulanır. Brooks, okuyucuyu Ode’nin zengin organizasyonunu kutlamaya davet ediyor, ancak aslında mesajının kendi versiyonunu tavsiye ediyor.
Yorum, Yeni Eleştirel bir dogmaya doğru çalışarak Yeni Eleştirel uygulamayı ihlal eder. Kendini biçimsel önermeye karşı koyan, dikkati şiirin kendisine teşvik eden, belirsizlik ve ironiden hoşlanan bir kuram, bu şeylerin yerine Yeni Eleştirel kuramın bir yeniden ifadesini koyarak sona erer (ve Brooks bu açıdan tekil değildir).
Örneğin Brooks, Keats’in şiirinin son mısralarına gömülü çoklu anlamlara karşı tetikte değil, çünkü “siz” kimsiniz? Bir okumada ‘siz’ semaverin kendisini içerebilir ve sonundaki şiir Brooks’un okumasının tam tersini söyleyebilir: Siz, bir vazo olarak güzelliğin gerçek olduğuna inanabilirsiniz; Bir insan olarak, başka bir bilgeliğe ihtiyacım var.
Çizgiler, kötü şöhretli bir yorum püf noktasıdır, ancak onlarla ilgili argüman, Brooks’un sözde ironik, paradoksal okuması tarafından kapatılmıştır.
Bu tür bir kapanış, teorisinin başardığı gibi, öncüllerini yeniden ifade etmeye ve yinelemeye başlayan Yeni Eleştiri’nin çoğunda görülebilir. Projesinin tutarlılığı, anlaşılırlığı ve yönetilebilirliği aleyhine çalışmaya başladı. Esnek ve açık bir yöntem gibi görünen şey, programlı yeniden ifadeye dönüşmeye başladı.
İlk olarak The Well Wrought Urn’den iki yıl sonra 1949’da yayınlanan ünlü makaleleri “The Affective Fallacy”nin kapanışında Wimsatt ve Beardsley, Brooks’un Keats’ini tekrarladılar: “Zuniler veya Navaholar arasındaki saha çalışanı, şair kadar bilgilendirici bir bilgi kaynağı bulamıyor. ya da mitlerinden alıntı yapabilen kabilenin üyesi. Kısacası, kültürler değişse ve değişecek olsa da, şiirler kalır ve açıklar’.
Aynı yıl, Edebiyat Kuramı’nda René Wellek, özellikle Keats’in şiirini göz önünde bulundurarak, “bir sanat eserinin doktriner bir ifadeye indirgenmesine karşı, bir eserin benzersizliğini anlamak felakettir: yapısını parçalar ve yabancı empoze eder.
halk edebiyatı koşma nedir şiir analizi nasıl yapılır Şiir gelenekleri şiir nedir tema ne demek türkü nedir
Son yorumlar