Post-yapısalcılık – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Post-yapısalcılık
Merkezden uzaklaşma eleştirisinin bir başka örneği de J.Hillis Miller’ın Kurgu ve Tekrarıdır. Uğultulu Tepeler’i okuması, prosedürünü çok iyi gösteriyor. Miller’ın argümanı, romanın Freudyen, romantik, sembolik, Marksist, feminist vb. eleştirel okumalarının tarihinin şimdiye kadar “tek bir gizli gerçeği keşfetme arzusunu” gösterdiğidir.
Miller, böyle bir merkezleme ilkesinin olmadığını beyan eder. Ancak onun romanı okuması, sadece bir merkez fikrini ortadan kaldırmaya değil, bunun yerine çoklu merkezli metinler fikrine nasıl tahammül etmemiz gerektiğini göstermeye çalışır.
Romandan, hepsinin bir bütün olarak bir amblem olarak durabileceğini iddia ettiği romandan üç pasaj aktarır: ilki, ana karakterlerin adlarının Lockwood’un, anlatıcının, romancının zihninde dönüp durduğu bir pasajdır. ikincisi, bir dizi boyalı taş tarafından yönlendirilen karda yolculuğunun bir açıklaması ve üçüncüsü, romanın Edgar Linton, Catherine ve Heathcliff’in mezar taşlarını anlatan son iki paragrafıdır.
Bu pasajların her biri, “diğer tüm detayların etrafında düzenlenebileceği bir merkez olma iddiasındadır”, birincisi isimlerin permütasyonları açısından, ikincisi okuyucunun anlamaya doğru yolculuğunu tasvir etmesi açısından, üçüncüsü ise ‘ Lockwood tarafından bir araya getirilen anma anlatımı. Miller, bu örgütlenme merkezlerinin eşzamanlı karşılıklı bağımlılığını ve uyumsuzluğunu göstermek istiyor: ‘Her biri farklı bir toplam tasarıma yol açar. Bu tür tasarımların her biri diğerleriyle uyumsuzdur.
Miller’ın çalışması bu anlamda Barthes’ınkinden daha muhafazakardır. Miller’e göre, bir merkezin yokluğu, “eleştiri, bir okumanın diğeri kadar iyi olduğu herkes için serbesttir” anlamına gelmez ve o, edebi bir metindeki anlamın mutlak açıklığını değil, belirli, metinsel olarak belirlenmiş ‘karar verilemezlik’ biçimleridir.
Aslında, S/Z ile Kurmaca ve Tekrar arasındaki karşıtlık, genel olarak post-yapısalcılık ile yapısöküm olarak bilinen daha özel okuma stratejisi arasındaki ayrımı faydalı bir şekilde gösterir. Post-yapısalcılığın hedonist bir şekilde merkezin baskıcı inancına karşı mutlak merkezsizliği ilan etmeye çalıştığı yerde, yapıbozumun kendi yolunu ve belki de tam da merkez ve kenar yapısının içinden düşünmeye çalıştığını söyleyebiliriz.
Dolayısıyla, yapısökümde mesele sadece merkeze karşı marjı onaylamak değildir; Jonathan Culler’in açıkladığı gibi, ‘marjinal olana önem atfeden tersine çevirme, genellikle öyle bir şekilde yürütülür ki, basitçe yeni bir merkezin tanımlanmasına değil, esas ve esas olmayan, içeri ve dışarı arasındaki ayrımların yıkılmasına yol açar. Eğer marjinal merkez olabiliyorsa, merkez nedir?’
post yapısalcılık uluslararası i̇lişkiler
post structuralism art
post structuralism literary criticism
hermenötik
mantıksal pozitivizm
analitik felsefe
post structuralism pdf
fenomenoloji nedir
Ancak, tüm ikna edici zarafetine rağmen, J. Hillis Miller’ın çalışması, yapıbozumun kışkırtıcı etkilerinin nasıl azaltılabileceğini yeterince açık bir şekilde göstermektedir. Miller’in çalışmasında merkezin geri dönüşü, belirli anlam biçimlerine değil, belirli çerçeveleme ya da sınırlama biçimlerine sabitlenmede gerçekleşir.
Uğultulu Tepeler örneğinde, çerçeveleme ilkesi merkezsizliğin kendisidir, öyle ki en yetkili eleştirel okumalar “metnin zihnin mantıksal düzen arzusunu tatmin etmedeki başarısızlığını kendi mantıklarında tekrarlayanlardır”.
Bu, okuyucunun yorumlayıcı etkinliğini vurgulayan, ancak onu metnin kendisinin merkezden uzaklaştırma işlemlerine itaatkar bir uyumla sınırlayan, “onu, metnin ifade ettiği bir anlama çabasını kendi tarzında tekrar etmeye zorlayan bir okumadır.
Burada da, başka yerlerde olduğu gibi, “metnin kendisinin” zorlayıcı gücü kavramı, eleştirinin kendisinin metinler, anlamları ve bunlara karar verme yolları üzerinde yasama yapma gücünü gizleyen bir formüldür. Miller’ın yapıbozumun sonuçlarını tek, kanonik metinlerin yorumlanmasıyla ilgili sorularla sınırlama konusundaki istekliliği, araçsallaştırılmış bir post-yapısalcılık, bir dizi operasyonel hedefin hizmetinde bir teori ve edebiyat akademisinin profesyonel ve kültürel protokolleri tarafından kullanılan bir teori üretir.
Bu, Miller’ı sinizm ya da oportünizmle suçlamak değildir, çünkü çalışmaları bir dizi zor ve önemli yeni fikri yeni izleyiciler için kullanılabilir ve anlaşılır kılmıştır, ancak eleştirinin kendi geleneksel çerçevelerini ya da sınırlarını araştırmak için süregelen gerekliliğini ileri sürmektir.
Miller’ın yapısökümünün, post-yapısalcı teorinin kurumsallaşmış biçimlerinin çoğuyla birlikte, akademik yaşamın, makalenin, kitabın, konferansın, seminerin, konferansın gerçek biçimlerine ve yapılarına ciddi biçimde meydan okumaya çok az ilgi göstermesi gerçeği. Akademik kurumların incelemesi, tezi veya toplumsal işlevinin değiştirilmesi, bu türden başarılı bir şekilde kurumsallaşmış eleştirel söylemlerin, onları dağıtmak veya sorgulamaktan ziyade, otorite merkezlerini yeniden üretme ihtiyacı tarafından her zaman kısmen nasıl yönlendirilebileceğini gösterir.
Aynı zamanda, halihazırda oluşturulmuş olan “edebi” kavramının dışında veya ötesinde düşünmek ve bu kavramın kenarlara ittiği şey adına konuşmak için başka girişimler de oldu. Örneğin çoğu çağdaş feminist analiz, özellikle post-yapısalcı fikirlerden güç alan biçimler, yıkım olarak merkezden uzaklaşma paradigması ile çalışır.
Toril Moi’nin çalışması, yalnızca erkek yazımı ve erkek eleştirisinin geleneksel merkezlerini, mutlak gerçeğe olan inancı, evrensel anlamı ve dingin kendini bilen bireyi yeniden işgal etmeyecek feminist bir analiz çağrısında temsilidir.
Moi’ye göre ‘Kadın’, genellikle sınırın ayrıcalıklı sakini yapılır; Güç ve otorite merkezlerinden atılan kadın, ataerkilliğin sabit ve mutlak gerçeklerini sarsmak için itibarsız bir varlık-olmama konumundan da konuşabilir.
Özellikle kültürel politika alanındaki diğer çalışmalar, marjları eklemleme projesini genişletmeyi amaçlar. Bu tür bir çalışma, kelime dağarcığı, kavramları veya prosedürleri bakımından kendisini açıkça post-yapısalcı olarak tanımlamayabilir, ancak yine de geleneksel edebiyat ve edebi kavramların post-yapısalcı merkezsizleştirilmesinin gerçekleştirildiği yolların en önemlilerinden biridir.
Bu çalışma, amacı kültür ve kültür kavramlarını genişletmek ve çoğullaştırmak olsa da, işçi sınıfı kültürü, kadın ve popüler kültür, kolonyal, post-kolonyal ve ‘Üçüncü Dünya’ yazılarının analizi ve tanıtımı gibi şeylerle ilgilidir. Merkez kavramını zorunlu olarak yıkmaktan ziyade, edebi çalışmaları destekleyen değer.
Edebiyatın kenarlarını kemirmeye devam etse de, bu tür çalışmaların marjinal kaldığı veya görülmeye devam ettiği bir gerçektir. Otoritenin bu güçlü sınırlarında çalışan bazıları için, gerçek merkezleme ilkesi, ‘onun’ benimsediği belirli edebi metin veya eleştirel okuma biçiminden ziyade eleştirmenin ‘kendi’ figürü ve dolayısıyla genişletilmiş bir kültürel politika olabilir. bu otorite biçiminin gözden düşmesine bağlı olabilir.
Iain Chambers’ın yazdığı gibi, “bir zamanlar “hakikat” ve “anlamı” entelektüel bir rahipliğin güçlerine ve onların özel kurumlarına (akademi, üniversite, bilimsel dergi, akademik yayıncılık) bağlayan geleneksel zincirlerdir.
analitik felsefe fenomenoloji nedir hermenötik mantıksal pozitivizm post structuralism art post structuralism literary criticism post structuralism pdf post yapısalcılık uluslararası i̇lişkiler
Son yorumlar