Romantizm Paradigması – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Romantizm Paradigması
Bell’in çalışmalarının başarıları ve başarısızlıkları, romantizm paradigmasının “klasik” ve “popüler” edebiyat arasında derin bir ayrım olduğunu öne sürerek anlamayı nasıl mümkün kıldığını ve sınırlandırdığının kanıtıdır. Son zamanlardaki birçok Amerikalı eleştirmenin görüşlerine göre, bu ayrım, tarihsel gerçeklikten çok, kanonu kuran bilim adamlarının seçkinci, modernist tercihleriyle ilgilidir.
David Reynolds’un önemli Beneath the American Renaissance (1988) adlı eseri, Hawthorne, Melville ve Poe’nun yazıları ile onların daha popüler çağdaşları arasındaki sayısız bağlantıyı dikkatlice çizerek, bu tür varsayımların ne kadar hatalı olduğunu gösterir.
Diğer eleştirmenler, Brockden Brown, William Gilmore Simms, Harriet Beecher Stowe, Fanny Fern ve Susan Warner gibi son derece popüler gotik ve duygusal romancıların gördüğü ihmali gidermeye çalıştılar. Nina Baym yararlı bir feminist eleştiri sunmuştur, ancak en çok dikkat çeken çalışma, Fenimore Cooper, Poe, Hawthorne, Emerson, Thoreau ve Melville’in önemli olarak görülmesinin nasıl ortaya çıktığını inceleyen Jane Tompkins’in Sensational Designs (1985) adlı eseridir. yazarlar iken, zamanlarının çok daha popüler yazarları bilinmezliğe mahkûm edildi.
Ustalıkla kaleme aldığı ‘Masterpiece Theatre’ adlı makalesinde Tompkins, Hawthorne’un çağdaşlarının, Hawthorne’un üslubundaki şeffaflığa, gündelik hayata manevi önem verme becerisine ve ‘Little Annie’s Ramble’ gibi eskizlerde güneş ışığı ile gölgeyi birleştirme konusundaki güler yüzlü ve içten yeteneğine nasıl değer verdiğini araştırıyor.
Eleştirmenlerin bugün itibarını temel aldığı ve psikolojik derinliğinin, ahlaki inceliğinin ve sembolik karmaşıklığının kanıtı olarak kabul edilen hikayeler, çağdaşlar tarafından pek fark edilmedi. Çok az kişi onu, “gerçek hayat” macerasına ve karmaşık alegorisine olan tutkusu, Hawthorne’un tarihsel temalarından ve karakter ve duyguya olan ilgisinden çok uzak görünen Melville’e benzetti; Ne de Millicent Bell (1982) ve Michael Colacurcio (1985) gibi postmodernist yorumculara göre Hawthorne’un dehasının işareti olan göstergelerin belirsizliğine olan hayranlığı hakkında yorum yapmadılar.
Tompkins’in anlatmak istediği, bir grup okuyucunun haklı, diğerinin haksız olduğu değil, eleştirinin ideoloji tarafından belirlenen ayrıcalıklı bir süreç olduğudur. Hawthorne’un zamansız dehası, bu kadar çok yorum üretme yeteneğiyle kanıtlanmaz, “klasik fikrine inanan ve bu inancı okuyarak ve yeniden okuyarak, öğretmeyi ve öğretmeyi tavsiye ederek ve kitap yazarak bu inancı sürdüren edebi ve kültürel gelenek tarafından oluşturulur.”
Romantizm sanatı
Romantizm sanat Akımı Nedir kısaca
Romantizm Akımının sanatçıları kimlerdir
Romantizm Akımı sunum
Romantizm akımı Sanatçıları
Coşumculuk Nedir
Romantizm akımı Sözleri
Klasisizm ve Romantizm maddeler halinde
Bundan, gerçekten eleştirel olmak istiyorsak, metni değil, bir metni seçme ve onun hakkında belirli bir şekilde konuşma nedenlerimizi incelememiz gerektiği sonucu çıkar. Klasik Amerikan kanonunun kuzeydoğudaki küçük bir erkek WASP grubu etrafında inşa edilmesi ve etkili duygusal romancıların kenarlara itilmesi, ebedi edebi değerlerden ziyade şimdi kimin güce sahip olduğu hakkında daha fazla şey söylüyor.
Amerikan Rönesansının nasıl inşa edildiğine dair pek çok bilinçli eleştiriyle desteklenen bu gözlemin sosyolojik gerçekliği söylenemez. Hawthorne neden Longfellow değil? Neden Melville Dana değil? Bizi kaçırdığımız şeylere ikna eden ihmal edilmiş romancının anlatımı nerede?
Bugüne kadar bildiğim böyle bir deneme var: Philip Fisher’ın Fenimore Cooper, Stowe ve Dreiser üzerine harika yazılmış bir kitap olan Hard Facts (1985) adlı eserinde bu, çoğu zaman kurgunun işlev görmeyeceği genellikle ihmal edilen öncülden yola çıkıyor. Rus biçimcilerinin sahip olacağı gibi, yabancılaştırmak, ancak sorunlu üzerinde çalışmak ve onu doğal göstermek gerekir.
Özellikle Stowe’a yüklediği analiz yoğunluğu, ödüllendirici eleştirinin orijinal metnin aşkın inceliğinin değil, metnin yorumlayıcı bir toplulukta harekete geçirebileceği ilginin yoğunluğunun bir ürünü olduğunu ortaya koyuyor. Açıkça, kadınların otoritesi, ev hayatı ve ırkçılığı tarafından oluşturulan bağ, kanonu Stowe’a ve muhtemelen diğer duygusal yazarlara, bir zamanlar sahip oldukları gücün bir kısmına geri dönmek için yeniden şekillendirecek.
Siyah-beyaz bilincinde iş başındaki benzer değişiklikler, Frederick Douglass’ın Anlatısına da dikkat çekiyor. Bununla birlikte, Tompkins’in aksine, Fisher’in kitabının başarısı, bir metnin edebi değerini belirleyenin, bir metnin tarihsel momentinin baskın ideolojik sorunlarıyla ilişki kurma biçimi olduğu şeklindeki materyalist varsayımın değerini kanıtlama eğilimindedir.
Bu, edebi değeri yalnızca yorumlayıcı bir topluluğun ideolojisinin keyfi dayatması değil, aynı zamanda orijinal metinde tarihsel karmaşıklığın nasıl yaşandığı ve temsil edildiğinin tanınmasını sağlar ve bu nedenle ‘klasik’ metin, tarihin gizlenebileceği veya aydınlanabileceği bir savaş alanı olarak önemlidir.
Fisher’in yöntemi, toplumsal, edebi ve politik ilişkilere ilişkin kavrayışından o kadar fazla oluşur ki, tarihsel bir yeniden eğitim haline geldikçe, okuyucuda metni takdir etmek için muazzam bir bilgi birikimine ihtiyaç duyma eğilimi gösterir. Böyle bir çalışmanın anlamı, hiçbir yorumlayıcı topluluk WASMP, siyah ya da feminist, bir metnin bağlamıyla benzer şekilde derin bir ilişki kurmadan, onun araştırılmamış tepkisini yeterli göremeyeceğidir.
Paradoksal olarak, bunda, Yeni Eleştiri’nin tarihdışıcılığının kısmen, kitle eğitiminin yeni sınıflarındaki edebi tepkinin hızlı açıklamalarını sunmak için geliştirildiği yerde, Yeni Tarihselciliğin, yüksek uzmanlaşmanın ve şimdi yerleşik eleştirel düşüncenin popülerinden uzaklığın işareti olduğunu görebiliriz.
Kanon oluşumunun yakın zamanda incelenmesi, Amerikan edebiyatı antolojilerinin çok daha fazla yazar ve daha fazla “edebi olmayan” metin çeşitliliği içerdiği 1930’lardan beri kanonun nasıl daraldığını ortaya çıkardı.
Daha sonra popülist baskılar, türküler ve siyasi konuşmalar gibi eserlerin ulusal kültürün eşit derecede önemli yönleri olmasını sağladı ve şu anki eşit haklar ethosunun ve nüfusun büyük bir bölümünü kucaklayan bir yüksek öğretim sisteminin, talep yarattığı açıktır. ‘edebi’ ve ‘ulusal’ hakkında benzer şekilde farklı bir fikir. Amerika Birleşik Devletleri’nde bu soruların Avrupa’dakinden daha fazla önemi var çünkü açıkça yapılmış bir kültür olarak her zaman neyin “Amerikan” sayıldığını tartışıyor.
Amerikan edebiyatına ilişkin Amerikan araştırmaları, sıklıkla, Amerikan deneyimi hakkında neyin farklı olduğuna odaklanarak ve edebi fenomenlerden Amerikan zihni veya karakteri hakkında geniş genellemeler çıkarmaya meylederek, istisnacılığa yönelmiştir.
Bunu yaparken, genellikle tarihsel, sosyolojik ve antropolojik kavrayışları, metodolojik mülahazaları iyi huylu bir şekilde göz ardı ederek birleştirmeye istekli oldular. Bunun diğer ulusal kültürlerden daha fazla olup olmadığı bu makale için çok geniş bir sorudur, ancak tonlar ve stratejiler Amerikalı olmayan okuyucuları oldukça güçlü bir şekilde etkilemeli ve bu nedenle Sacvan Bercovitch’in Amerikan Jeremiad’ının (1978) önemini vurgulamalıdır. Amerikan ulusuna öznesi olarak Amerikan eleştirisi ve Amerikan edebiyat eleştirisinin tüm karakteristik ikilemlerini anlamak için bir çerçeve sağlar.
Coşumculuk Nedir Klasisizm ve Romantizm maddeler halinde Romantizm akımı sanatçıları Romantizm akımı Sözleri Romantizm Akımı sunum Romantizm Akımının sanatçıları kimlerdir Romantizm sanat Akımı Nedir kısaca Romantizm sanatı
Son yorumlar