Tarih Araştırması ve Edebiyat – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Tarih Araştırması ve Edebiyat
En son tarih araştırmasındaki vurgu, farklılık ve süreksizlik üzerinde olacaktır; bu, belki de diğer olarak geçmiş kültürlere odaklanarak kendi kültürümüz ve onun ideolojisi hakkında daha eleştirel bir bakış açısı kazanabileceğimizi iddia ederek antropolojiye bir şeyler borçlu olan bir tarihselcilik anlayışı olacaktır. kısıtlamalar. Brecht’ten türetilen bu tür tarihsel mesafenin daha politik bir versiyonu, Birleşik Krallık’taki kültürel materyalistlerin çalışmalarında açıkça görülmektedir.
Tamamen Öteki olmasa da, Batı kültürünün geçmiş tarihi, yine de yeni tarihçiler tarafından esas olarak şimdiki zamandan farkı açısından görülecektir ve bu yönelim, karşılığında, insan deneyiminin doğasına ilişkin tüm evrenselci iddialara ilişkin belirli bir şüphe üretecektir.
En güçlü modern öznellik kuramı olan psikanaliz, bu nedenle, Stephen Greenblatt tarafından Rönesans metinlerine uygulandığında “nedensel olarak gecikmiş” bir yorumbilgisi olarak tanımlanır, çünkü çağrıştırdığı psikolojik kategoriler, benlik kavramındaki karmaşık tarihsel değişikliklerin yan etkileridir. hangi bu kategorilerin açıklamak için öldürüldüğü. Greenblatt’a göre, ‘psikanaliz gecikmişliğini ancak kendi prosedürlerini tarihselleştirdiğinde kurtarabilir.
O halde, ‘tarihselleştir!’ parolası, çeşitli şekillerde Rönesans öznellik kavramlarını modern olanlardan ayıran şeyin ne olduğunu tanımak için bir emir haline geldi, daha önceki dönemin kültürünün Freudyen gibi modern kavramlar için zemin hazırladığı gösterilmiş olsa bile. ruh. Yine de, yeni tarihselcilerin metodolojik varsayımları ve kültürel önyargıları konusunda daha önceki tarihsel eleştirmenlere göre daha bilinçli olduklarına dair hiçbir soru yokken, yeni tarihselciliğin kendisinin ne dereceye kadar günümüzün kaygılarının bir izdüşümü olduğu merak edilebilir.
Dolayısıyla, örneğin, yeni tarihselcilerin himaye ve müzakere gibi temalara, devlet iktidarı ve denetiminin araçları olarak kültürel biçimlere ve aynı zamanda bireysel kendi kendini biçimlendirme araçları olarak ilgileri, akademik dünyanın bu tür kavramların ne ölçüde geliştiğinin belirtisi olabilir. Miras alınan eleştirmenler, patron-müvekkil sistemine ve Rönesans saray topluluklarının ortaya çıkan profesyonelliğine benziyordu, ancak yeni tarihselciliğin moda haline geldiği zaman, beşeri bilimlerin zaten böyle bir aşamanın ötesine geçerek daha çok bir piyasa sistemi gibi bir şeye geçmiş olduğunu eklemek gerekir.
Edebi araştırmalar alanında yeni bir profesyonellik bağlamında yeni tarihselciliğin rolü sorusunu gündeme getirmek, yeni tarihçilerin kendilerinin normalde kullandıklarından biraz farklı analitik araçlar gerektirir. Bu, iki rakip postmodern eleştirel pratik olarak yapısökümle ilişkili olarak yeni tarihselciliğin değerlendirilmesinin yardımcı olabileceği yerdir.
Yakın zamana kadar, Amerikan edebiyat eleştirisindeki baskın geleneğe karşı kurumsallaşmış ana alternatif yapısökümdü. ‘Kurumsallaştırılmış’ diyorum çünkü bir süredir toplumsal cinsiyet, ırk, cinsellik, sosyal sınıf ve etnisite meseleleriyle ilgilenen alternatif bilim biçimlerinin tanınması için mücadele eden geleneksel hümanizme çeşitli alternatifler var.
Bunlar ya egemen kültürel kurumlar tarafından kapatılmıştır ya da bu kurumlar içinde marjinal, bağımlı bir statü kazanmıştır (ki bu onların bu kurumları direnme, bozma ve nihayetinde değiştirme kapasitelerinin başarıyla kontrol altına alındığı anlamına gelmez).
Edebiyat tarih
İslam ve edebiyat
Edebiyat ve tarih örnek eser isimleri
Edebiyat Dönemleri
Edebiyat tarihi nasıl Yazılır
Türk Edebiyatı gelişimi
Türk edebiyatı ne demek
Edebiyat eserler ve Dönemleri
Öte yandan, 1970’lerin ortalarından bu yana, Amerika’da, edebi olanın bütünlüğünü garanti etmeye hizmet eden bir okuma tarzı olarak Yeni Eleştiri’nin yerini aldığı kurumsallaşmış bir yapısöküm biçimi var olmuştur (ki bu, yapıbozumun doğası gereği muhafazakar olduğu anlamına gelmez). Daha çok, sömürge sonrası Fransa’da geliştirilen çeşitli kültürel eleştiri tarzları arasında, metinselliğe ve tüm dillerin tropolojik doğasına vurgu yapan yapısöküm, Birleşik Devletler’deki mevcut edebi eleştirel ortodoksiye en kolay uyum sağlayan şeydi.
Kurumsallaşmış eleştiride büyük bir güç olarak yapıbozuma karşı başlıca zorluğun tarihe dönüş olması şaşırtıcı değildir. Aslında, yeni tarihselcilik projesinin yapıbozumla, Matthew Arnold’dan beri edebi eleştirinin bir seküler teoloji biçimi olarak işlev gördüğü yorgun bir kültürel geleneği destekleme hedefini paylaştığını öne sürüyorum.
Ancak her iki hareketin de dolaylı da olsa 1960’ların ve 1970’lerin başlarındaki muhalif politikalarla ilişkili olduğu da kabul edilmelidir. Bu hareketlerin eleştirideki katıksız cüretkarlığı, bence, 1960’ların mücadeleci, kültürlerarası politikalarının 1980’lerde orta sınıf Amerika’yı karakterize eden iddialı profesyonelliğe dönüşen bir yan fenomeni olarak görülebilir.
Hem yapısöküm hem de yeni tarihselciliğin edebiyat araştırmaları alanında temsil ettiği eleştirel ortodoksideki değişimi anlamak için bir model, Jean-François Lyotard’ın, kültürünü şimdi bizim kültürümüze dahil ettiğimiz post-endüstriyel kapitalizm altındaki bilgi durumuna ilişkin yaptığı analizdir. geleneksel olarak postmodernizm terimini kullanır.
Postmodern Durum’da (1984), Lyotard, modern çağda bilgi ve kurumlarının meşrulaştırıldığı iki üst anlatı tanımlar. Bunlardan ilki, Aydınlanma eşitlikçiliği ve Fransız devrimi ile ilişkilendirilen özgürleştirici anlatı.
İkincisi, daha spesifik olarak felsefi olanı, Kant ve Hegel’den gelen Alman idealist geleneğidir. Lyotard, sanayileşmenin başlangıcından bilgi teknolojilerindeki mevcut devrime kadar teknolojiye verilen üstünlükle doğru orantılı olan bu tür büyük anlatıların güvenilirliğindeki düşüşü tartışıyor. Bu bağlamda bir meşrulaştırma biçimi ortaya çıkmaktadır.
Lyotard’ın analizindeki son hamle, postmodern duruma uygun bilgiyi meşrulaştırmak için bir strateji, Lyotard’ın paraloji olarak adlandırdığı bir meşrulaştırma kipi tasavvur etmektir. Paraloji pratiği açıkça tanımlanmamıştır, ancak Wittgenstein’ın dil oyunları kavramından türetilmiştir.
Lyotard, postmodern söylemi, meşruiyeti ya evrensel bir bilgi öznesine ya da fikir birliğine başvurmada temellendiren doğruluk, adalet ya da performatiflik adına tüm bu büyük anlatılardan ayrılan heterojen bir dil oyunları grubu olarak karakterize eder.
Fredric Jameson’un Lyotard’ın metnine girişinde öne sürdüğü gibi, “Lyotard’ın bugün bilim ve bilgiye ilişkin nihai vizyonu, fikir birliğine varmak değil, tam da amacın anlaşmaya varmak değil, onu baltalamak olduğu “istikrarsızlıklar” arayışıdır.
Şimdi bana öyle geliyor ki, Birleşik Devletler’deki mevcut edebi eleştirel söylem bağlamında, hem yapısöküm hem de yeni tarihselcilik, Lyotard’ın sunduğu bilginin meşrulaştırılması için tarihsel modele uyuyor.
Her iki kampın da partizanlarının, diğer hareketi şu ya da bu biçimde bir ideoloji ya da performatiflik aracı olarak görürken, kendilerini bir tür paralojik pratikle meşgul olarak göreceklerinden şüpheleniyorum. Ancak bu hareketlerin rekabet ettiği mevcut girişimci ortamda, performatiflik endemiktir. Ve performatiflik performans kaygısından ayrılamaz.
Edebiyat Dönemleri Edebiyat eserler ve Dönemleri Edebiyat tarih Edebiyat tarihi nasıl Yazılır Edebiyat ve tarih örnek eser isimleri İslam ve edebiyat Türk Edebiyatı gelişimi Türk edebiyatı ne demek
Son yorumlar