Türk Romancılar – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Türk Romancılar
On dokuzuncu yüzyıl Türk romancılarının gayri resmi yazı dili bir zamanlar “popüler edebiyatın etkisi altında dünyaya daha yakın” olmuştu. 1964’te yazan Berkes’e göre Ahmed Midhat’ın Türkçesi “bugün bile liseli bir çocuğun anlayabileceği” idi.
Şimdi, çalışmalarının ölümünden sonra yapılan baskılarda “basitleştirilme” (sadeleştirilmiş) olma sırası bu yazarlardaydı. Hüseyin Rahmi’nin ilk kez 1887’de yayınlanan ve daha sonra 1927’de ikinci baskısı yapılan popüler romanı Mürebbiye, üçüncü baskısını 1954’e kadar beklemek zorunda kaldı. 1960’da “sadeleştirilmiş” dilde dördüncü baskı olarak çıktı.
Genel okuyucu göz önünde bulundurularak, takip edilmesi mümkün olduğunca kolay versiyonlar üretilmiştir. Halide Edip ve Yakup Kadri’nin ilk kez Meşrutiyet ve Mütareke yıllarında yayınladıkları sayısız kitap için bu kesinlikle doğrudur.
Yazarın kelime dağarcığını ve sözdizimini “basitleştirme” veya geliştirme girişimleri yapılmıştır. Kısaltmalar yapılmıştır. Kısaltıcıların ve sadeleştiricilerin adları genellikle yoktur; Baha Dürder ve Abdullah Birkan istisna olarak kabul edilebilir.
Halide Edip’in ilk romanı Yeni Turan (1912; 1924’te Arap harfleriyle yeniden basıldı), kırk üç yıl sonra yazar Baha Dürder tarafından “sadeleştirilmiş” bir dille hazırlanan üçüncü baskıda yeniden yayımlandı. Daha sonra 1973’te dördüncü baskıda çıktı.
Bir başka örnek de Ömer Seyfettin’in (1884-1920) ironik “fantezi romanı” Efruz Bey veya Asilzadeler’dir. Yedi hikayeden oluşuyor. İlk öykü 1919’da Vakit gazetesinde, kalan öyküler ise yazarın ölümünden çok sonra 1926’da yayımlandı. Abdullah Birkan, bir sözlük ile birlikte kitap şeklinde ilk kısaltılmış baskısını hazırladı.
Modern yazar Halit Ziya’nın (Uşaklıgil) ilk öyküleri bile Türkçeleştirilmiş “Türkçeye çevrildi” ve Memet Fuat, Tevfik Fikret’in şiirlerinin modern Türkçe versiyonlarını çeviri “çeviri” olarak adlandırmakta hiçbir sakınca görmedi.
Halk büyük ölçüde editörlerin ve yayınevlerinin takdirine bağlıydı ve bağımlıydı. Geleneksel standartlara göre “geliştirilmiş” sade dille “basit dilde” veya sadeleştirilmiş “basitleştirilmiş” metinler sunarlar.
Bu kadar çok eski nesir eserinin “eleştirel olmadan” giderek daha modernize edilmiş versiyonlarda basılması, şiirin düzyazıya göre daha yüksek bir tahmini nedeniyle mi? Edebi eserlerde bir baskıdan diğerine, hatta başlangıçtan itibaren Latin alfabesiyle yazılanlarda bile yapılan değişiklikler, filolog için iş sağlar. Ciddi bir komplikasyon, bazı yazarların, farklı baskılar vesilesiyle çok sayıda metinsel değişiklik ve revizyon yapma alışkanlığı içinde olmalarıdır.
Ancak, yabancı bir elin editoryal müdahaleleri söz konusu olduğunda bile, daha genç bir çağdaşın daha eski bir modern yazardan, onu kabul etmeden sözlüksel olarak “arınmış” bir biçimde alıntı yapması gibi şaşırtıcı bir olay olduğu gibi, metin değiştirme fenomeni de dikkate değerdir.
Okuyucunun aslına dönemediği, ikinci bir düzenlemeye yaklaşan metne yapılan tüm bu müdahaleler, edebî bir sanat eseri üzerindeki etkileri açısından daha yakından incelenmeyi hak ediyor. Tüm sadeleştirmeler ve kısaltmalar, dönemlerinin bir parçasıdır.
Bu, eski literatürün gözden geçirilmesi için kullanılan Türkçe terimlerle açıklanmaktadır. Eski yazıdan yeniye “aktarım” için kullanılan Aktarmak, aynı içeriğin bir biçimden diğerine aktarılmasını ifade eder.
Sadeleştirilmek veya yapılmamak, kişinin “basitleştirebileceği” veya “arındırabileceği” bir dilin kimliğinin varlığını varsayar. Eğer biri “Türkçeye çeviri”yi Türkçeleştirmeyi üstlenirse, o zaman filolojik sadakatin talepleri ile karşı karşıya kalır. Burada yazı değişikliği sorunu, modern edebiyatın gelişimi kadar Türk dilinin gelişiminin daha kapsamlı sorunlarına da giriyor.
En iyi Türk yazarlar
Okunması gereken Türk romanları
Türk yazarlar listesi
Yabancı romancılar
Türk edebiyatı romanları
Türk yazarlar
Roman Yazarları
Türk Klasik romanları
Sultan Süleyman Dönemi
Osmanlı dönemi tarihçisi, el yazması olarak nakledilen metinler alanında araştırma yapmak için neredeyse sınırsız olanaklarla karşı karşıyadır. Özellikle 15. ve 16. yüzyıllarda, durum son birkaç yılda iyileşmiş olsa da, hala bilimsel araştırmaları bekleyen geniş bir alan var. Tursun Beg’in Taʾrīḫ-i Ebü l-Feth’i, son zamanlarda, ilmi sonuçları birbirini tamamlayan, transkripsiyon ve bir nüshaya dayalı açıklamalı bir nüsha olmak üzere iki defa neşredilmiştir.
Şair Bihiştî’nin II. Bayezid’i ele alan Osmanlı tarihi bölümü tercüme edilerek el yazması nüsha olarak basılmıştır. Kemalpaşazâde’nin büyük eseri en azından kısmen düzenlendiğinden, Osmanlı tarihi araştırmaları tamamen yeni bir zeminde durmaktadır.
Tursun Beg, Bihiştī ve Kemālpaşazāde’nin eserleri böylece uygun, hatta edebi-tarihsel bir incelemeye açık hale getirilmiştir. Rūḥī’nin Neşrī ve Oxford Anonymous’un açıklamalarından artık net bir şekilde ayrılan eseri, hâlâ düzenlenmemiş olarak kalmaktadır. II. Bâyezîd ile ilgili bölümün tercümesi hâlihazırda mevcut olan Oruç Chronicle, yeni araştırma sonuçları ışığında yeniden düzenlenmelidir.
Qıvāmī’nin eserinden sistemli bir şekilde yararlanmak ancak 1955’te fotomekanik olarak basılan el yazması8 bir giriş ve dizinlerle donatıldığında mümkün olacaktır. Qoca Nişāncı’nın Ṭabaqāt ül-memālik’inin basımı basında yer alırken,9 İdrīs Bidlīsī’nin Kemālpaşazāde tarafından gölgede bırakılan Farsça Hast Bihişt’i hâlâ düzenlenmemiş ve Sa’deddin’in Tāc üt-tevār’ında yayımlanmamıştır.
Mustafa Ālī’nin Künh ül-ahbar, “Tarihlerin Özü”nün tam bir bilimsel baskısının olmaması, araştırma için büyük bir engel olmuştur. Ancak 1986-1992 yılları, Ālī alimlerinin tarihinde bir dönüm noktasını temsil eder. Cornell Fleischer, ‘Ālī’nin ilk kapsamlı biyografisini 1986’da verdi; 1987’de Jan Schmidt’in “Öz”ün 4. Sütun’a Önsözü’nün (rukn) önemli bir bölümünü keşfi ortaya çıktı ve 1992’de Jan Schmidt “Öz”ün ilk tam ölçekli analizini yayınladı.
Elbette birkaç başkasından söz edilebilecek bu tarihi eserler, kendi adlarına yazılmamışlardır; bir yandan hükümdara doğrudan rehberlik etmeye ya da dolaylı olarak görevlerini ona hatırlatmaya hizmet ederler; ona eylemi için tarihsel emsaller sağlarlar; Öte yandan amaçları, yöneticilerin politikalarını anlaşılır kılmak ve davranışlarıyla geniş çevreleri etkilemektir. Bu nedenle de tercihen Türkçe yazılmışlardır.
Hükümdar ve hanedanı için hoş olmayan yenilgiler ve diğer olaylar, bu tarihsel literatürde ihmal edildi veya düzeltildi, ancak bu, doğrudan “çarpıtma” ve “tahrif” kategorisinde olduğu gibi günümüz bakış açısıyla görülmedi.
Sultan II. Bayezid’in, İdrîs Bidlîsî’ye yazdırdığı Haşt Bihişt adlı tarih eserini kabul etmeyi reddetmesi ve nihayet I. Selim’in onu kabul edip mükâfat vermesine yol açan şartlar bu bağlamda incelenmeye değerdir. ġazavātnāme üzerine yapılan editoryal çalışmalar, dini-destansı halk hikayelerini ünlü sınır beylerinin padişahları hakkında olgusal tarihsel bilgilerle birleştiren bu kaynak kategorisinin edebi-tarihsel bir incelemesini yapmak için ilerlemiştir.
En iyi Türk yazarlar Okunması gereken Türk romanları Roman Yazarları Türk edebiyatı romanları Türk Klasik romanları Türk yazarlar Türk yazarlar listesi Yabancı romancılar
Son yorumlar