Üstün Sanat – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
GERİ DÖNÜŞ
Üstün sanat yapmak genellikle zordur. Ancak modernizm altında, onun yapımından çok takdir edilmesi, daha zor kazanılan en iyi yeni sanattan elde edilecek memnuniyet ve coşku daha fazla vergilendirildi. Yine de rahatlama dürtüsü her zaman olduğu gibi orada. Kalite standartlarını tehdit ediyor ve tehdit etmeye devam ediyor.
Postmodernizmi anlamanın en iyi yolu zevk hakkında düşünmektir. Manet’ten nouveau roman’a kadar, modernizmin sadeliği standartlarla ifade edildi: süslemesiz işlevselcilik, duygusallıksız ifade, “kabile sözleri için daha saf bir anlam”. Pratikte bu duruş, figüratif resimden, melodik kompozisyondan, anlatı kurgusundan ve otobiyografik lirikten – ‘anekdotların susması’ olarak özetlenebilecek hareketlerden – kademeli bir geri çekilmeye çevrildi.
Özellikle solcu modernizm, her zaman zevkin ideoloji yolunu izlediğinden şüphelendi; bu nedenle, Flaubert’in babasından çok sık ödünç aldığı cerrahi metaforda, kolay tatmin sağlayan unsurların kesilmesi gerekiyordu. Modernizmin bir başka dalı, çok farklı bir politikayla, kitle beğenisini aşağılayıcı olarak gördü ve erişilebilirliğe karşı savunmak için zorluk kullandı.
Bununla birlikte, bastırılmış herhangi bir terim gibi, haz da her zaman en katı modernizmi bile gölgeledi ve çoğu zaman resmi poetika hakkında bir kararsızlık olarak göründü. Mallarmé’nin kendisi kendi yöntemleri hakkında şaka yapabilir.
Brecht geçiş figürüdür. 1926’da ünlü yabancılaştırma etkisine ulaştıktan sonra bir modernist olarak konuştu: “Son derece klasik, soğuk, son derece entelektüel bir performans tarzı hedefliyorum. Kalbini ısıtmak isteyen pislikler için yazmıyorum.’ Yirmi iki yıl sonra fikrini değiştirmişti: ‘Başından beri tiyatronun işi, her şeyde olduğu gibi insanları eğlendirmekti. diğer sanatlardan. Ona her zaman özel saygınlığını kazandıran bu iştir; eğlenceden başka bir pasaporta ihtiyacı yok, ama buna sahip olması gerekiyor.
Brecht, elbette, yabancılaştırma amacıyla, modernizmin “yalnızca eğlence alanından olabildiğince uzağa göç ettiğini ve ihlale alışmış avangard bir izleyici için “gerçekten sarsıcı olan tek şeyin” olduğunu zaten fark etmişti. ‘, daha sonraki bir sanatçının kabul edeceği gibi, ‘incelik ve güzelliktir’.
Kesinlikle postmodernizmin temsili resme, güçlü olay örgülerine ve daha basit müzik yapılarına dönüşü, en azından kısmen, modernizmin repertuarının tükenmesinden kaynaklanmaktadır. Roland Barthes’ın sık sık işaret ettiği gibi, modernizmin yüksek ciddiyetinin ortasında, duygusallık bir skandal olabilir.
Soyut dışavurumculuktan pop art’a, Robbe-Grillet’ten Borges’e, bop’tan rock and roll’a postmodernizme geçiş, sevilmesi daha kolay şeylerin geri dönüşünü temsil ediyor. Bu değişiklikte kültürel bir haz ilkesinin işleyişini görmek elbette saflık olur. Ancak Freudyen terimlerle, modernizmin, kitle kültürünün ve popüler tat çizgi filmlerinin ve çorba tenekelerinin, dedektif hikayelerinin ve bilim kurgunun, şarkıların ve ritmin bastırılmış ötekinin dönüşüdür. Freud’un öngördüğü gibi, bu geri dönüş, tipik olarak, orijinal baskının çizgileri boyunca kendisini yerleştirmiştir.
Postmodernizm için son derece önemli olan kamp duyarlılığı, daha önce siyasi veya estetik gerekçelerle sansürlenen şeylerden zevk almanın bir yolu olarak başladı: “en iyi standartlar” tarafından “kötü” olarak görülen şeyler “iyi” (çünkü komik) olarak geri döndü Carmen Miranda, art deco, Reefer Madness (ABD Hükümeti’nin 1936’daki esrar karşıtı propaganda filmi). En radikal haliyle, kamp eğilimi (bir başka strateji), postmodernizmin karakteristik dengesizliğine meydan okudu: demokratik tüketim ve oligopolistik üretim, farklı yorumlamalar okuyucuların tüm donanıma sahip olanlar tarafından gönderilen mesajlara direnmelerini sağladı.
edebiyat ve sanat ilişkisi 11. sınıf
Edebiyat ve sanat
Söz Sanatları
Güzel sanat Nedir edebiyat
Plastik sanatlar
Güzel Sanatlar
Edebi sanatlar örnekleri
söz sanatları (edebi sanatlar)
Karışım
Geçmişte her zaman roman yoktu ve olmak zorunda da olmayacak; her zaman trajediler değil, her zaman büyük destanlar değil; tefsir biçimleri, çeviri, hatta sözde intihal bile her zaman edebiyatın sınırlarında yer alan oyuncaklar değildi; Arabistan ve Çin’in sadece felsefî eserlerinde değil, edebî eserlerinde de yeri vardı.
Retorik her zaman küçük bir form olmamıştır, ancak antik çağda büyük edebiyat bölgelerine damgasını vurmuştur. Bütün bunlar, sizi edebi biçimlerin güçlü bir şekilde yeniden şekillendirilmesinin ortasında olduğumuz düşüncesine alıştırmak için, içinde düşünmeye alıştığımız karşıtlıkların çoğunun güçlerini kaybedebileceği bir erimedir.
Postmodernizmi anlamanın en iyi yolu Julian Barnes’ın Flaubert’in Papağanı (1985) ve Roland Barthes’ın S/Z’sini (1974) düşünmektir. Flaubert’in Papağanı, sözde bir roman (ve mütevazı bir en çok satan), anlatıcı Geoffrey Braithwaite’in Flaubert’e olan saplantısının kurgusal hikayesini anlatıyor.
Bununla birlikte, kitabın asıl ilgi alanı, bu küçük donnée’den sapmalarda yatmaktadır. Braithwaite’in ‘A Simple Heart’s’ orijinal papağanı arayışının anlatısına dokunan kısa, eğlenceli, biyografi ve eleştiriye yönelik zorlayıcı baskınlar, çeşitli biçimlerde yürütülür: alternatif kronolojiler (biri iyi hakkında, biri Flaubert’in hayatındaki kötü olaylar hakkında). , Flaubert’in kendi sözleriyle), Flaubert’in hayvan metaforlarının açıklamalı bir koleksiyonu (ayılar tercih edilir), Flaubert ve trenler arasındaki on bir bağlantı (onlardan nefret ederdi ama işleri için onlara ihtiyaç duyardı), Flaubert hakkında alınan fikirlerin bir sözlüğü insanlıktan nefret ederdi.
Bu karışıklıkla ilgili belirleyici nokta, onun biçimsel yaratıcılığından çok, Roland Barthes’ın dediği gibi, “beklenmediği yerde” bilgiyi ortaya çıkarma kapasitesidir. Resmi olarak ne biyografi ne de eleştiri olan Flaubert’in Papağanı, her ikisinin de etkisini başarır: Bilginin romandan geçişiyle artan bir bilgi etkisidir.
S/Z, sözde eleştirel bir çalışma (ve akademik bir en çok satan), Balzac’ın romanı Sarrasine’in satır satır incelemesini sürdürüyor. Bununla birlikte, kitabın asıl ilgi alanı, explication du texte’nin titizliğinin “bir dizi kurgusal unsur” tarafından gevşetildiği, özellikle Sarrasine’in gerçek anlamının doğurduğu diğer hikayeler tarafından gevşetilen kısa, numaralandırılmış, başlıklı pasajlarda yatar. ve okuyucunun anlatının ‘anlamlı’ olan yoğun aylaklığında hayal etmeye başlar.
Balzac’ın kahramanı korkunç bir anda gelir: sevgilisiyle henüz ilk buluşmasını gerçekleştirmiş olan bir yabancı ona yaklaşır ve onu tutması halinde onu tehdit eden korkunç tehlikeler konusunda uyarılır. Tereddüt eder ve “Hikayenin İlgisi” adlı bir pasajda Barthes, Sarrasine’in geri dönmesi durumunda ne olacağını (hikayenin biteceğini) varsayar.
S/Z’nin analitik bölümleri bile kritik protokolden ayrılır, belirgin bir şekilde tuhaf noktalama işaretleriyle (hem arapça hem de romen rakamları, kısaltmalar, yıldızlar, italikler, tamamı büyük harfle yazılmış sözcükler) ve çoklu metaforlarla (metin ‘örgü’, ‘bir şebeke’, ‘telefon sistemi’, ‘sözleşme’, ‘müzik notası’). Aslında S/Z, hazır-yapımı (Balzac’ın kısa romanı) “geleneksel kurgu”daki öngörülen yerinden çıkaran ve onu (Sirk tarzı) avangart için yeniden motive eden bir kamp eğiliminden çıkar.
Edebi sanatlar örnekleri Edebiyat ve sanat edebiyat ve sanat ilişkisi 11. sınıf Güzel sanat Nedir edebiyat Güzel Sanatlar Plastik sanatlar Söz Sanatları söz sanatları (edebi sanatlar)
Son yorumlar