Yirminci Yüzyıl Şairleri – Edebiyat Alanında Tez Yaptırma – Edebiyat Tez Yaptırma Ücretleri – Edebiyat Ödevleri – Edebiyat Ödev Ücretleri
Yirminci Yüzyıl Şairleri
Yirminci yüzyıl şairleri arasında hem W.B.Yeats hem de Dylan Thomas, şiirlerini pek çok sancılı taslakla çalıştılar. Ama öyle ya da böyle istisnai bir metin istisnai bir varlık durumu gerektiriyor gibi görünüyor. Bu, yalnızca irade eylemleriyle elde edilecek bir şey değildir; ve şairler gerekli koşulu sağlamanın yollarını kendi aralarında geliştirirler. Bu da şiirin son derece kişisel bir sanat olduğu ve yalnızca icat için değil, aynı zamanda romantiklerin hayal gücü olarak adlandırdığı daha yüksek yetenek için çağrıda bulunan bir sanat olduğu anlamına gelir.
Yine de geleneksel olarak mimetik bir sanat olarak, doğayı ‘taklit eden’ ya da ayna tutan bir sanat olarak düşünülmüştür. Bu görüşlerin her ikisi de kişisel ve mimetik kesinlikle doğrudur. Yeats’in dediği gibi, şair aynanın arkasındaki civada kaybolduğunda, belirli bir izleyici duygusu kaybolduğunda, görüntünün özel, tuhaf, kişisel, aslında benzersiz olması arzumuz tatmin edici olmayabilir.
Öte yandan (ve bu, şiir gerçeküstü ya da fantastik bir vizyon yönünde çok ileri giderse ya da grameri birçok anlamın parodisini yapan, ancak hepsinin herhangi bir haklılığını reddeden John Ashbery gibi bir şairin durumunda olabilir), şair, okur ve yazar tarafından paylaşılan ortak bir dünyanın tüm duygusunu kaybetmeye başladığımız vizyonuna sahipse, o zaman eşit olarak, şiir bir moda tuhaflığı tarafından desteklenmiyorsa veya bu moda geçtikçe, benzersizlik üzerinde çok ısrar ediyor. daha fazla ayna ve daha az hayal için olacak. Bunlar, şiirsel sarkacın kaçınılmaz olarak ve her zaman aralarında sallandığı kutuplardır.
Argümanın bu karşıt ve zorunlu amaçlarından, şiir hakkında çelişkili görünen ama gerçekten uzlaştırılabilir iki gerçek ortaya çıkar: onun hakikatle uğraştığı ve yanlışlıkla uğraştığı (“en doğru şiir en sahtesidir”, Shakespeare’in Palyaço’nun dediği gibi). Beğendiğiniz Gibi, III, iii). Platon’un, en azından Devlet’teki konumu, oldukça tuhaftır, çünkü şairleri, aşırı hayal gücünden dolayı değil, ama mimesisleri gerçek dünyaya ait olduğu ve kendisi de zorunlu olarak İdeal’in bir imgesi olan gerçek dünyaya ait olduğu için, gerçekten de şairleri dışlar. Şiir bir kopyanın kopyasıdır ve şair Wallace Stevens’ın deyimiyle ‘şeyleri olduğu gibi’e sadakatinden dolayı cezalandırılır.
Matthew Arnold’un görüşü, şiirin dinin işgal ettiği alanın büyük bir bölümünü yavaş yavaş devralacağıydı. T.S.Eliot bunun için Arnold’la alay etti; ama eğer ‘şiir’ terimini genişletebilir ve tüm sanatları içine alabilirsek, o zaman Arnold’un öngörüsünün doğru olduğu söylenebilir. Batı toplumunda resmi din pratiği son yüz yılda azaldı, oysa nüfusun büyük bir bölümü için (yine de belki bir azınlık olsa da) sanat müziği, edebiyat, resim, tiyatro, bunlardan biri ya da hepsi insanın en yüksek entelektüel düzeyini temsil ediyor. ve manevi başarılar ve rahatlama ve üstün eğlenceden aydınlanma ve yücelmeye kadar her şeyin kaynağıdır.
Öte yandan, Arnold’un zamanından bu yana şiir için halk belirgin bir şekilde azaldı ve yayılması önemli ölçüde üniversite İngilizce Bölümlerinin işlevinin bir parçası haline geldi. Şiirle ilgilenen hiç kimsenin bu gelişmeyi memnuniyetle karşılamaktan başka bir şey yapamayacağı ve hatta İngiliz araştırmalarının şiiri yok olmaktan kurtardığı iddia edilebilirse de, pek çok şüpheye yer var.
20. yüzyıl sanatçıları
21.yy şairleri
20 yy Türk şairleri
:20. yüzyıl dünya şairleri
20. yüzyıl Edebiyatı
20. yy âşıkları
19. yüzyıl şairleri
20.yy türk edebiyatı genel özellikleri
Akademisyenler, giderek daha fazla gizemli ve zor bir sanata giriş için gerekli anahtarlara sahip gibi görünüyor; ve aynı zamanda, şiiri “öğreterek” ve öğrencileri şiir okumaları konusunda inceleyerek, belki de dokunulmaz bir özel alan olması gereken alanı işgal etmiş ve birçok durumda harap etmişlerdir. Şiir, fizik veya yüksek matematik gibi bir uzmanlık bilgisi alanı haline geldi ve okullardaki öğretmenler, onu genel bir müfredatın doğal bir parçası olarak ele almaya daha az istekli görünüyor. Dolayısıyla, üniversite çalışmaları şiire yardımcı olmuş gibi göründüğü yerde, ona zarar da vermiş olabilir.
Ayrıca on dokuzuncu yüzyıldan bu yana şiir için potansiyel bir izleyici kitlesindeki düşüşün göründüğü kadar mutlak olup olmadığına dair bir soru olmalı. Çalışmalarının çoğu o kadar belirsiz olan ve popüler olabileceği düşünülemez görünen Dylan Thomas, 1950’lerin başında Atlantik’in her iki yakasında da büyük bir takipçi kitlesine sahipti. T.S.Eliot, farklı, daha edepli bir şekilde, ömrü boyunca çok önemli satışlar gerçekleştirmiş olmalıdır.
Amerika’da, 1960’larda ve 1970’lerde Allen Ginsberg, popüler halk ozanı figürünü yeniden canlandırdı. 1965’te Londra’da, Albert Hall’da Ginsberg’in de yer aldığı bir şiir okuması programı doldurdu ve birçoğu geri çevrildi. Yine de bu aynı zamanda, tamamen farklı bir şair olan John Betjeman’ın ünlü bir isim haline geldiği dönemdi. Daha yakın zamanlarda Britanya’da, Eliot’un eski firması Faber & Faber’de şair ve şiir editörü olan Craig Raine, şiire yeniden halka açık bir yüz kazandırdı. Aslında şiir için “halk” düşünmek muhtemelen yanlıştır. Bunun için farklı ve örtüşen birkaç halk var.
Bu arada mevcut eleştirel teori, tartışmaya başladığımız bu ‘şair’ ve ‘şiir’ kelimelerini gücünden mahrum etmek için en son girişim olarak görülebilecek şeyi yaptı. Şairin konu dışı olduğunu söyler aslında bir anlamda var değildir; ve bir ‘şiir’ değil, bir ‘metin’ olduğunu. Okuyucu ve metin birleştiğinde şiir benzersiz bir şekilde ortaya çıkar.
Bu nedenle, okunmamış durumda metnin kendisi, okunduğunda ondan ne yapıldığından daha az önemlidir ve metinler arasında bir hiyerarşi yoktur. Sınırları içinde son derece mantıklı olan bu görüş, genellikle her yeni okumanın önünde duran tüm akademik eleştiri ve yorumların otoritesine karşı bir tür kurtuluş, bir isyan olarak sunulur.
Yani olabilir; ama aynı zamanda akademisyenin edebiyatın otoritesine başkaldırmasıdır. Hem şairin hem de şiirin birincil önemi reddedilirse, o zaman eleştirmen kendini öncelik konumuna yazmıştır. Önemli yaratıcı beceri şairden okuyucuya geçer ve eleştirmenin metne ne yaptığında kendini gösterir.
Bununla birlikte şiir, dilsel yaşamın ve bilincin o kadar içsel ve kaçınılmaz bir sonucudur ki, piyasada ve eleştirmenleri ve teorisyenlerinin zihinlerinde ve yazılarında başına ne gelirse gelsin, şu ya da bu biçimde kesinlikle varlığını sürdürecektir.
:20. yüzyıl dünya şairleri 19. yüzyıl şairleri 20 yy Türk şairleri 20. yüzyıl Edebiyatı 20. yüzyıl sanatçıları 20. yy âşıkları 20.yy türk edebiyatı genel özellikleri 21.yy şairleri
Son yorumlar